Zelfportret: verschil tussen versies

In de renaissance zijn twee soorten zelfportretkunst te onderscheiden. De eerste is het zelfportret als daadwerkelijke afbeelding van de schilder, zoals bij Leonardo da Vinci. Hier maakt de schilder een afbeelding van zichzelf, als studie, prestigeobject voor een mecenas, of voor het eigen plezier. De andere is een zelfportret verwerkt in het kunstwerk, zoals Michelangelo doet op zijn [[fresco (schilderterm)|fresco]] van het [[Laatste Oordeel]] in de [[Sixtijnse Kapel]]. Dit heeft een tweeledig doel. Ten eerste is het een grap voor ingewijden, die een extra dimensie aan het werk geeft. Ten tweede is het een manier om een boodschap over te kunnen brengen, door bijvoorbeeld een heilige op de schilder te laten lijken, zoals Michelangelo doet met zijn Laatste Oordeel, waar hij verschijnt in de huid van de heilige [[Bartholomeüs (apostel)|Bartholomeüs]].