Franciscus van Assisi: verschil tussen versies

Franciscus was een zoon van Petrus van Bernardone, een welgestelde lakenkoopman uit Assisi. Zijn vader was op het moment van zijn geboorte voor zaken in Frankrijk. Pica de Bourlemont (zijn moeder) gaf hem de naam Giovanni (Johannes). Zijn vader maakte daar bij thuiskomst Francesco, 'Fransman', van. Het kan ook zijn dat hij die bijnaam pas later kreeg omdat zijn vader hem meer dan eens naar Frankrijk stuurde om handel te drijven<ref name="ReferenceA">Helene Nolthenius, Een man uit het dal van Spoleto</ref>. In zijn jeugdjaren leefde Franciscus, volgens zijn eerste biograaf [[Thomas van Celano]], als een wildebras: Hij zwierf met zijn kameraden door de stad en gaf veel geld uit aan feestmalen en kleding. Thomas stelde dat waarschijnlijk zo voor om het contrast met zijn bekering beter uit te laten komen. Mogelijk was Franciscus echter ook in zijn jeugd al een creatief en fijngevoelig mens. Hij wijdde zich aan de liefde, streefde naar de [[ridderslag]] en gedroeg zich bij tijd en wijle als [[minnezanger]] of [[troubadour]].

 

[[Bestand:Giotto bisschop.jpg|thumb|250px|left|[[Giotto di Bondone]], frescocyclus bovenkerk Assisi: Franciscus voor de bisschop]]

Na een veldslag tussen zijn geboorteplaats Assisi en de stad [[Perugia (stad)|Perugia]] in 1202 werd Franciscus krijgsgevangen. Hij was toen ongeveer 20 jaar oud. Na een jaar kwam hij vrij maar was daarop lang en ernstig ziek. Weer aan de beterende hand werd Franciscus bijzonder getroffen door het leed van de [[lepra|melaatsen]], die in zijn tijd volledig uit de samenleving werden verstoten. Volgens zijn ''Testament'' bracht God hem in hun midden en bewees hij hun barmhartigheid. Naar aanleiding daarvan bekeerde hij zich tot een leven van armoede, [[gebed]] en dienstbaarheid aan de armen, ontevreden over de leegheid van zijn leven. Later, in [[1205]], kreeg hij een [[visioen]] in het kerkje van [[San Damiano]]. Hij wist zich aangesproken door de daar afgebeelde Gekruisigde: 'Franciscus, ga en herstel mijn huis'. Hij trok zich als een [[Heremiet (monnik)|kluizenaar]] terug in de eenzaamheid en wijdde zich aan de melaatsen, het herstellen van kerkjes en aan het gebed. Zelf wilde hij de allerarmste zijn. Hij bedelde zijn dagelijks voedsel bij elkaar, daarvan delend met anderen die nog minder hadden dan hij. Vanaf dat moment werd zijn enige geliefde 'Vrouwe Armoede'.