Dominicus Guzmán: verschil tussen versies

In 1206 kreeg hij van de paus een missietaak in de [[Languedoc (provincie)|Languedoc]], waar hij samen met [[cisterciënzers]] de [[Katharen|Kathaarse]] ketters moest bestrijden. Deze monniken bereikten weinig door hun hooghartige optreden en luxueuze uitstraling. Dominicus begon daarom in alle eenvoud te prediken. Volgens Dominicus moest ketterij namelijk bestreden worden door predikheren die met hun eenvoudige leefstijl hun woorden geloofwaardigheid en autoriteit verschaften. Zijn prediking had duidelijk succes. Eind 1206 stichtte hij te [[Prouille]] (hedendaags [[Fanjeaux]]) een vrouwenklooster, het eerste klooster van de latere [[dominicanessen]].

In [[Toulouse]] begon hij met de oprichting van een orde voor de [[preek|prediking]]. In 1215, tijdens het [[Vierde Lateraanse Concilie]] werd de orde officieel erkend door [[paus Innocentius III]] onder de naam ''Ordo Praedicatorum'', vandaar dat de dominicanen ook wel bekendstaan als 'predikheren'. In 1217 zond Dominicus zijn broeders uit naar [[Parijs]], Spanje en Italië. De broeders moesten met name aan de universiteiten van [[Universiteit van Parijs|Parijs]] en [[Universiteit van Bologna|Bologna]] [[theologie]] gaan studeren. Er ontstond een internationale [[kloosterorde|orde]] die in 1220 voor het eerst in Bologna een generaal [[kapittel]] hield. De nadruk kwam sterk te liggen op studie en het in praktijk brengen van het Woord.

Dominicus predikte in die jaren vooral in Noord-Italië. Hij deed afstand van de leiding van zijn orde. Uitgeput door het vele reizen stierf hij op 6 augustus 1221 te Bologna. Hij werd begraven in de [[Sint-Dominicusbasiliek (Bologna)|San Domenico]] te Bologna. In 1234 werd hij door [[paus Gregorius IX]] heiligverklaard. Zijn feestdag is tegenwoordig 8 augustus. In 1268 werd het lichaam van Dominicus geplaatst in een door [[Nicola Pisano]] gebeeldhouwd grafmonument.