Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 2014: verschil tussen versies

Het was voor de vijfde keer dat een WK sprint evenement in [[Japan]] plaatsvond, na [[Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 1986|Karuizawa 1986]], [[Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 1993|Ikaho 1993]], [[Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 2004|Nagano 2004]] en [[Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 2010|Obihiro 2010]].

In 2004 werden in de [[Schaatsen op de Olympische Winterspelen 1998|Olympische schaatshal van 1998]] de Nederlanders[[Nederland]]ers [[Erben Wennemars]] en [[Marianne Timmer]] sprintkampioen. De [[Wereldkampioenschappen schaatsen sprint 2013|titelhouders van 2013]], [[Michel Mulder]] en [[Heather Richardson]], namen beidebeiden ook dit jaar weer plaats op het erepodium.

Mulder prolongeerde zijn titel, hij werd op het erepodium geflankeerd door voormalig wereldkampioen sprint (2009) [[Shani Davis]] op plaats twee en [[Daniel Greig]] op plaats drie. De bronzenmedaillebronzen medaille van Greig was de eerste schaatsmedaille voor [[Australië (land)|Australië]] ooit op enig internationaal ISU kampioenschap. Richardson werd dit jaar derde achter twee [[China|Chinese]] vrouwen. [[Yu Jing]], vorig jaar tweede, heroverde de sprinttitel en [[Zhang Hong]], in 2012 derde, eindigde dit jaar als tweede.

Op het WK van 2013 in [[Salt Lake City]] werd het onderstaande aantal startplaatsen verdiend. Ondanks de goede resultaten van Michel Mulder en [[Hein Otterspeer]] haalden [[Stefan Groothuis]] en [[Mark Tuitert]] beiden niet de beste zestien, waardoor Nederland drie startplaatsen bij de mannen had. De prestaties van [[Thijsje Oenema]], [[Margot Boer]], [[Marrit Leenstra (schaatsster)|Marrit Leenstra]] en [[Laurine van Riessen]] bij de vrouwen, alle vier in de top zestien, leverde Nederland hier weer vier startplaatsen op.