Anastasius I (keizer): verschil tussen versies

Na de dood van Zeno had diens broer Longinus gehoopt keizer te worden, maar keizerin [[Ariadne van Byzantium|Ariadne]], dochter van [[Leo I van Byzantium|Leo I]], besloot anders. Ze trouwde met Anastasius [[20 mei]] 491, maar ze kregen samen nooit kinderen.

Ondanks dat de [[Goten]] onder leiding van hun koning [[Theodorik de Grote]] nu het [[Donau]]gebied hadden verlaten was deze grens nog altijd niet rustig. Wel waren er nu de middelen om de verdedigingswerken op te bouwen wat dan ook vanaf [[493]] gebeurde.

In het oosten was het ook onrustig; In 502 brak er oorlog uit met het [[SassaniedenSassaniden|Sassanidische rijk]]. In de Anastasische oorlog werden de steden [[Erzurum (stad)|Theodosiopolis]] en [[Amida (Romeinse stad)|Amida]] aanvankelijk door de [[SassaniedenSassaniden]] veroverd. In de daaropvolgende strijd kregen ook de Perzische provincies ernstig te lijden. De Byzantijnen slaagden erin om Amida te heroveren. Toen de vrede in 506 werd getekend waren beide contrahenten uitgeput. Men besloot de grenzen van 502 te herstellen. Anastasius liet daarna de sterke vesting van [[Daras]] bouwen om de Perzen in [[Nisibis]] in toom te houden. Een vervelend bijeffect van deze oorlog was dat de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]]provincies werden ontdaan troepen. Er volgden verwoestende invasies van [[Slavische volkeren|Slaven]] en [[Bulgaren]]; ter bescherming van [[Constantinopel]] en haar omgeving bouwde de keizer de [[Anastasische muur]], die zich uitstrekte van de [[Propontis]] tot de [[Zwarte Zee]].

De keizer was een overtuigd [[miofysitisme|miafysiet]]. Hij volgde de leer van [[Cyrillus van Alexandrië]] en [[Severus van Antiochië]] die leerden over "een vleesgeworden natuur van Christus" in een onverdeelde eenheid van zowel de goddelijke als de menselijke natuur. Zijn kerkelijke politiek was aanvankelijk echter gematigd; hij trachtte het principe van de [[Henotikon]] van Zeno en de kerkvrede te bewaren. Toch ontstonden er nogal wat problemen met de in Byzantium dominante [[Concilie van Chalcedon|Chalcedonische]] geloofsbelijdenis. Opstandige demonstraties van de Byzantijnse bevolking leidde Anastasius vanaf 511 echter tot het besluit om zijn gematigde beleid op te geven en een miafysitisch programma door te voeren. Toen hij de [[patriarch]] van [[Istanboel|Constantinopel]] in [[511]] verving door een Miafysiet brak er een opstand uit. Deze werd neergeslagen, maar Anastasios ging niet verder met het vervangen van andere geestelijken. Zijn consequente impopulariteit in de Europese provincies werd door de ambitieuze generaal [[Vitalianus (Byzantijns generaal)|Vitalianus]] gebruikt om een gevaarlijke opstand te organiseren (514-515); hierin werd Vitalianus bijgestaan door een horde "[[Hunnen]]". Deze opstand werd uiteindelijk onderdrukt door een maritieme overwinning door de generaal [[Marinus (praetoriaans prefect)|Marinus]].

{{commonsCommons|Anastasius I}}