Willard Van Orman Quine: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
k →Werk |
||
Regel 5:
Volgens ''The Time of My Life'', Quines autobiografie uit 1986, ontving Quine zijn bachelor diploma in zowel de wiskunde als in de filosofie in 1930. Twee jaar later ontving hij zijn [[Doctor of Philosophy|Ph.D.]]-titel in filosofie aan de [[Harvard University]]. Hij was een student van [[Alfred North Whitehead]], [[Rudolf Carnap]] en [[C. I. Lewis]]<ref name="Carnap">Friedman, Michael & Creath, Richard (red.), ''The Cambridge Companion to Carnap'', Cambridge University Press, New York, p. 296.</ref><ref>[http://plato.stanford.edu/entries/quine/#AnaSynDisArgAgaLogEmp | Willard van Orman Quine, 3. The Analytic-Synthetic Distinction and the Argument Against Logical Empiricism] in Stanford Encyclopedia of Philosophy.</ref> en heeft zelf ook de nodige studenten van naam gehad, waaronder [[David Kellogg Lewis]], [[Donald Davidson]], [[Daniel Dennett]] en [[Theodore Kaczynski]]. Hij gaf zijn hele leven les aan de [[Harvard-universiteit]].
Hij was een aanhanger van de analytische filosofie, hoewel hij ook een van de voornaamste voorstanders was van een visie op filosofie als meer dan slechts een conceptuele analyse. Zijn voornaamste werk is ''Two Dogmas of Empiricism'' (1951), waarin hij een aanval doet op het onderscheid tussen analytische en [[Synthese (filosofie)|synthetische]] stellingen en waarin hij een [[betekenisleer]] verdedigt, namelijk een vorm van "[[semantisch holisme]]". Dit houdt de overtuiging in dat een bepaald deel van de taal, zij het een term of een volledige zin, alleen kan begrepen worden door middel van zijn relaties met een (voorheen begrepen) groter segment van de taal. In dit werk viseert hij vooral [[Rudolf Carnap]], zijn leermeester, maar er gaan stemmen op die stellen dat dit onterecht is.<ref name="Carnap">Zie met name hoofdstuk 13, van Alan Richardson: ''Carnapian pragmatism''</ref> Een ander belangrijk werk is ''[[Word and Object]]'' (1960), waarin hij deze posities verder ontwikkelt en zijn ''indeterminacy of translation''-thesis (Nederlands: de onbepaaldheid van een vertaling) introduceert. Het is een pleidooi voor [[epistemologie]] en bevat een betoog om [[fysicalisme]] voor [[fenomenalisme]] en [[Dualisme (filosofie van de geest)|dualisme]] te plaatsen, en [[extensionaliteit]] voor [[intensionaliteit]]. Quine ontwikkelde ook een invloedrijke ''naturalized epistemology'', i.e. een [[epistemologie]] die een sterke nadruk legt op de rol die de [[natuurwetenschap|natuurwetenschappen]] spelen in het bekomen van kennis. Deze poogde "een betere wetenschappelijke verklaring [te geven] van hoe we erin geslaagd zijn ingewikkelde wetenschappelijke theorieën te ontwikkelen op basis van slechts magere zintuiglijke input."<ref name="iep">[http://www.iep.utm.edu/quine-sc/ "Quine's Philosophy of Science"]. Internet Encyclopedia of Philosophy. Iep.utm.edu. 27 juli 2009. Bezocht 4 oktober 2011.</ref>
Hiernaast wordt Quine ook gezien als een belangrijk [[wetenschapsfilosoof]] vanwege zijn "systematisch proberen om wetenschap te verstaan vanuit de middelen of bronnen van de wetenschap zelf"<ref name="iep" />.
| |||