Versie van 13 sep 2013 12:01 bewerken Kleuske (overleg \| bijdragen) 114.662 bewerkingen k Wijzigingen door Orco64 (Overleg) hersteld tot de laatste versie door Taalvos ← Oudere bewerking		Versie van 24 nov 2013 17:12 bewerken ongedaan maken J.Grandgagnage (overleg \| bijdragen) uitgebreid bevestigde gebruikers, Uitgezonderden van IP-adresblokkades 46.327 bewerkingen Geen bewerkingssamenvatting Nieuwere bewerking →
Regel 2: Een '''fabel''', in het [[Grieks]] ''ainos'' (prijzenswaardig [[exempel]]), in het [[Latijn]] ''fabula'' (afgeleid van ''fari'' = ''spreken''; vergelijk ''[[mythe]]'', ''[[Sage (volksverhaal)\|sage]]'' en ''[[sprookje]]'') is een korte, verzonnen vertelling die een zedenles aanschouwelijk voorstelt. Er bestaan verschillende subgenres, maar het bekendste is het ''[[dierdicht]]'', waarin menselijke eigenschappen ~~naar~~op dieren ~~getransponeerd~~overgezet worden, en waarin dieren (soms ook planten of dingen) als handelende en sprekende personen optreden. Het gaat dan meestal om één menselijke eigenschap, waardoor het typische ''[[flat character]]s'' betreft. Daarnaast bestaan er ook ''etiologische fabels'', die de oorzaak (Grieks αἰτία) of achtergrond geven over een bepaald fenomeen. Ook zijn er fabels die een sterk ''anekdotisch'' karakter bezitten. De zedenles of [[moraal]] kan zich bevinden aan het begin van het verhaal, en dan spreekt men van een ''promythion'', maar hij kan evengoed door één van de verhaalfiguren worden uitgesproken, of, als ''epimythion'', door de vertelfiguur aan het einde worden toegevoegd. In dit laatste geval wordt de clou dus niet direct prijsgegeven. Het corpus van het verhaal bestaat uit de ''actio'' (actie), ''reactio'' (reactie) en de ''eventus'' (resultaat).

Fabel: verschil tussen versies