Kruisiging: verschil tussen versies

Tegenwoordig wordt aangenomen dat het vastbinden van de ledematen met een touw de meest gebruikte methode was: het vastnagelen zou voorbehouden zijn aan de ernstigste gevallen. Bij kruisiging waren verschillende doodsoorzaken mogelijk: meestal stierf het slachtoffer uiteindelijk door [[verstikking]], doordat het volle lichaamsgewicht aan de armen hangt en deze omhoog gestrekt zijn, wordt het steeds moeilijker om te ademen.<ref>[http://home.solcon.nl/sbvdm/kruisiging.htm Onderzoek door Prof. Dr. B. Smalhout, voormalig hoogleraar anesthesiologie en hoofd Instituut voor Anesthesiologie Rijksuniversiteit Utrecht]</ref><ref>Matthew W Maslen & Piers D Mitchell, ''Medical theories on the cause of death in crucifixion'', Journal of the Royal Society of Medicine, 2006 99: 185-188 </ref> Misschien kon een slachtoffer ook sterven door een [[hartstilstand]], een fysieke [[shock]] of [[Dehydratie (geneeskunde)|uitdroging]]. Het [[bloedverlies]] door vastnagelen is gering. Er werd begonnen met een flinke afranseling om de spieren te verzwakken. Het slachtoffer kreeg de dwarsbalk van het kruis op de schouders gebonden en moest zo naar de executieplaats lopen. De gevolgen van een valpartij laten zich raden. Na aankomst op de executieplaats werd de dwarsbalk op de staander geplaatst. Na verloop van tijd zakte door het gewicht het lichaam steeds verder voorover en naar beneden. Hierdoor werden de [[Long (orgaan)|longen]] als het ware dichtgeknepen waardoor zich vocht ophoopte. Het slachtoffer voorkwam verstikking door zich met zijn benen omhoog te drukken. Dit kostte echter veel kracht en was bijzonder pijnlijk, waardoor het na verloop van tijd steeds minder lukte. Wanneer het opdrukken niet meer lukte, stikte het slachtoffer. Afhankelijk van de conditie van het slachtoffer, de methode waarop het slachtoffer gekruisigd werd en externe factoren trad de dood binnen enkele uren maar soms ook pas na enkele dagen in.