Dasjnak: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 3:
De Dashnak-partij werd in [[1890]] opgericht als [[nationalisme|nationalistische]] en [[sociaaldemocratie|sociaaldemocratische]] politieke organisatie die streefde naar een onafhankelijke [[Armenië|Armeense]] staat. Tot de oprichters behoorden [[Christofor Mikaelian]], [[Rostom Zarian]] en [[Simon Zavarian]]. De partij streefde naar de hereniging van Russisch- en Turks-Armenië. De partij hield haar eerste congres in [[1892]] in [[Georgië]].
[[Bestand:
Toen de [[Armeens-Tataarse Oorlog]] uitbrak tussen Armenen en 'Kaukasische Tataren' (Azerbeidzjanen) in 1905, gaf de Dashnak de Russen hiervan de schuld. De Armeense revolutionair en latere bevelhebber van het [[Armeens Legioen]] van de Duitse [[Wehrmacht]], vermoordde hierop de Russische gouverneur-generaal Nakasjidze, die door de Armenen werd gezien als de aanstichter van de bloedbaden. De tsaristische vertegenwoordiger voor de Kaukasus, Vorontsov-Dasjkov verklaarde dat de Dashnak verantwoordelijk was voor een belangrijk deel van de instigaties tot de bloedbaden en schreef dat Dashnak-milities de moslims aanvielen en vaak de bevolking van hele dorpen uitroeiden.<ref>«Всеподданейшая записка по управлению кавказским краем генерала адьютанта графа Воронцова-Дашкова», СПб.: Государственная Тип., 1907, с.12</ref> De Dashnak verklaarde echter dat hun organisatie hielp bij het organiseren van de verdediging van de Armeense bevolking tegen moslimaanvallen. De slagen die werden uitgedeeld door Armeense vechteenheden zorgden voor een versnelde consolidatie van de moslimgemeenschap in de Kaukasus.<ref>Swietochowski, Tadeusz, (1985) ''Russian Azerbaijan, 1905–1920. The Shaping of a National Identity in a Muslim Community''. Cambridge University Press, p. 41–42. ISBN 0-521-52245-5.</ref> De Dashnak beschouwde in die periode gewapend optreden inclusief terreur als noodzakelijk voor het bereiken van politieke doelen.<ref>Suny, Ronald, (1996) ''Transcaucasia, Nationalism, and Social Change: Essays in the History of Armenia'', 2e editie, pp. 166–167. ISBN 978-0-472-06617-9.</ref>
| |||
