Kerkelijke Staat: verschil tussen versies

== Geschiedenis ==

=== Middeleeuwen ===

De pausen hadden reeds in de [[4e eeuw]] aanzienlijke grondgebieden rond Rome verworven, het [[Patrimonium Petri]]. Ze wisten dit in de [[5e eeuw]] uit te breiden door in de nadagen van het instortende [[West-Romeinse Rijk]] bescherming tegen invallende [[Barbaar|barbaren]] te bieden. Deze bezittingen maakten de bisschop van Rome in de [[6e eeuw]] een van de grootste grondbezitters in Italië. Door de hervormingen van paus [[Paus Gregorius I|Gregorius I]] en het overstappen op een centraal bestuur kreeg dit gebied sterker het karakter van een eenheidsstaat, waarop de pausen met een beroep op een door [[Constantijn de Grote]] uitgevaardigde oorkonde, de later als vervalsing ontmaskerde [[Donatio Constantini]], aanspraak maakten. Na de definitieve val van het Romeinse Rijk in West-Europa waren de [[Ostrogoten]] de baas in Italië en na hen de [[Byzantijnse Rijk|Byzantijnen]]. De Byzantijnen werden op hun beurt grotendeels teruggedrongen door de [[Longobarden]].

 

De Staat wist gedurende de [[Middeleeuwen]] zijn soevereiniteit te bewaren. Deze stelde in de praktijk echter vaak niet veel voor, met name in de periode dat de pausen tijdens de zogenaamde ''[[Babylonische ballingschap der pausen|Babylonische ballingschap der pausen (1309-1376)]]'' in [[Avignon]] resideerden. Gedurende de [[Renaissance]] trachtten de pausen hun gezag weer te versterken en in de [[15e eeuw]] werden gebieden rondom [[Parma (stad)|Parma]], [[Modena (stad)|Modena]], [[Bologna (stad)|Bologna]], [[Ferrara (stad)|Ferrara]], [[Romagna]] en [[Perugia (stad)|Perugia]] aan de Kerkelijke Staat toegevoegd, die onder paus [[Paus Julius II|Julius II]] zijn grootste omvang bereikte door zijn [[Oorlog van de Liga van Kamerijk]]. De betekenis van de staat nam na de [[16e eeuw]] weer af en deze speelde in de internationale politiek geen rol van betekenis.