Congres van Berlijn: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Legobot (overleg | bijdragen)
k Verplaatsing van 41 interwikilinks die op Wikidata beschikbaar zijn op d:q151423
Paul K. (overleg | bijdragen)
k haar > zijn, zie Haar-ziekte (taal)
Regel 1:
[[Afbeelding:1895 reichskanzlerpalais.jpg|thumb|300px|Het ''Reichskanzlerpalais'', waar het congres plaatsvond]]
Tijdens het '''Congres van Berlijn''' in [[1878]] werd onder leiding van de Duitse rijkskanselier [[Otto von Bismarck]] de zogenaamde ''Oosterse kwestie'' opgelost.
 
Tijdens de [[Russisch-Turkse Oorlog (1877-1878)|Russisch-Turkse oorlog]] (1877-1878) maakte [[Groot-Brittannië]] zich zorgen over haarzijn aandelen in het [[Suezkanaal]]. Na afloop van deze oorlog had Rusland de Ottomanen de [[Vrede van San Stefano]] opgelegd, die Rusland en Bulgarije de macht over de Balkan zou verschaffen. De verdere inname van [[Azië|Centraal-Azië]] door [[Rusland]] stond de grote Europese machten bovendien niet aan. Oostenrijk-Hongarije en Engeland protesteerden en al snel dreigde een oorlog.
 
Bismarck had hier geen behoefte aan, en nodigde daarom Engeland, Frankrijk, Rusland, Oostenrijk-Hongarije, Italië en het [[Ottomaanse rijk]] uit op het Congres van Berlijn. Hier zou de kwestie worden opgelost en de wereld opnieuw worden ingedeeld. Officieel zouden alle mogendheden op voet van gelijkheid aan tafel zitten. In feite kwamen slechts de landen aan het woord die Bismarck aan het woord wilde laten. De Ottomanen waren slechts uitgenodigd om hun grondgebied af te staan, en werden verder genegeerd en vernederd. Een van hun afgevaardigden, [[Mehmed Ali Pasha]], was van huis uit een Duitser en werd om die reden door Bismarck als verrader gezien en consequent genegeerd.
 
Andere landen mochten al blij zijn als hun diplomaten op culturele evenementen rondom de conferentie aanwezig mochten zijn. Slechts de Grieken werd het veroorloofd een halfuur te spreken. De Roemenen konden dit slechts via hun beschermheer Italië, en Bulgarije via Rusland. [[Servië]] had het bij de Russen verbruid en werd vrijwel genegeerd.
 
De Franse expansieplannen in [[Afrika]] worden aangekaart. Groot-Brittannië en [[Italië]] klaagden over de Russische invloed in de [[Middellandse Zee]]. [[Oostenrijk-Hongarije]] en Italië waren ongelukkig met de Russische uitbreiding in de [[Balkan (schiereiland)|Balkan]].
 
De [[Vrede van San Stefano]] werd als eerste gematigd. Rusland werd gedwongen het grootste deel van zijn overwinningen af te staan aan de grootmachten. Bismarck bemiddelt en [[Groot-Bulgarije]] wordt verdeeld onder het [[Ottomaanse rijk]], [[Servië]] en [[Roemenië]]. [[Bulgarije|Zuid-Bulgarije]], beter bekend als [[Oost-Roemelië]], werd aan de Ottomaanse sultan teruggegeven. Slechts een klein semi-onafhankelijk Noord-Bulgarije bleef over. [[Oostenrijk-Hongarije]] werd tot ongenoegen van Servië belast met het toezicht op [[Bosnië en Herzegovina]]. Meteen na het congres trokken Oostenrijkse troepen Bosnië en Herzegovina binnen. Daar werden ze niet gezien als bevrijders van het Ottomaanse juk, maar als vijanden. Aan Oostenrijkse zijde vielen vele doden en gewonden. In Wenen worden allerlei noodhospitalen ingericht, onder andere in het paleis [[Schloss Schönbrunn|Schönbrunn]].
 
Tegen de wil van het Ottomaanse rijk nam Groot-Brittannië [[Cyprus]] in bezit. Als compensatie voor het Russische verlies werd dat land de [[Kaukasus (gebied)|Kaukasus]] aangeboden. En omdat de [[Frankrijk|Fransen]] hier een probleem in zagen werd hun [[Tunesië]] aangeboden. [[Thessalië]] werd aan [[Griekenland]] gegeven, de [[Dobroedzja]] ging naar Roemenië, maar dat land moest dan wel [[Bessarabië]] afstaan aan Rusland.
 
Bismarck had zijn doel bereikt. Groot-Brittannië was namelijk tevredengesteld met Cyprus en Frankrijk met Afrika (wat het land hopelijk zou afleiden van het verdriet over het verlies van [[Elzas-Lotharingen]]), terwijl de Oostenrijkse bondgenoot een deel van de koek kreeg en daarmee sterker aan Duitsland werd gebonden. Toch was er wrevel: Rusland was teleurgesteld over Bulgarije, terwijl Engeland en Oostenrijk vonden dat het al veel te veel kreeg. De Ottomanen waren boos en voelden wrevel tegen alle grootmachten, terwijl de Britten zorgelijk naar de Franse uitbreiding in Afrika keken. Er was vrede, maar de Europese machten waren tegen elkaar uitgespeeld. De kans op een anti-Duitse coalitie was hierdoor kleiner dan ooit en dat was het belangrijkste doel van BismarcksBismarck geweest.
 
==Zie ook==