Neoclassicisme: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 1:
{{Zie artikel|Voor het gelijknamige begrip uit de muziek, zie [[Neoclassicisme (muziek)]].}}
[[Bestand:Antichina piranese.jpg|thumb|280px|Fantasievoorstelling van de [[Via Appia]]; ets van [[Giovanni Battista Piranesi]], 1756]]
[[
Het '''neoclassicisme''' was aan het eind van de [[18e eeuw|18e]] en het begin van de [[19e eeuw]] een stroming in de kunst, waarin opnieuw de vermeende puurheid van de klassieken werd nagestreefd. Men richtte zich daarbij met name op de (bouw)kunst van de oude [[Grieken]] en [[Romeinse Rijk|Romeinen]]. Beroemde neoclassicistische kunstenaars zijn de Franse schilders [[Jacques Louis David]] en [[Jean Auguste Dominique Ingres]], en de in Rome werkzame beeldhouwers [[Antonio Canova]] en [[Bertel Thorvaldsen]].
==Ontwikkeling classicisme en neoclassicisme==
De belangstelling voor de klassieke beschaving werd in de achttiende eeuw sterk aangewakkerd door enkele belangrijke archeologische opgravingen, onder andere de vondst van [[
Waar de grens tussen [[classicisme]] en neoclassicisme ligt, is niet altijd even duidelijk. In verschillende landen bestaan verschillende tradities rondom deze naamgeving. De term classicisme wordt veelal gebruikt voor zeventiende-eeuwse Franse kunstenaars als [[Nicolas Poussin]] en [[Claude Lorrain]] (in de Nederlanden onder andere [[Gerard de Lairesse]]). Zij lieten zich door de antieke kunst van de Grieken en Romeinen inspireren, zonder die te willen imiteren.
Regel 16:
In [[België]] kunnen de kunstenaars [[Joseph-Benoît Suvée]] en [[François-Joseph Navez]] genoemd worden; in Nederland de schilders [[Johannes van Dreght]] en [[Joannes Echarius Carolus Alberti]].
<gallery>
</gallery>
Regel 27:
In België waren [[Jean-Louis van Geel]], [[Louis Jehotte]] en [[Eugène Simonis]] de belangrijkste neoclassicistische beeldhouwers. In Nederland kan [[Louis Royer]] tot het neoclassicisme gerekend worden; de beeldhouwers [[Mathieu Kessels]] en zijn leerling [[Johannes Antonius van der Ven]] waren voornamelijk in Rome werkzaam. Al deze beeldhouwers schakelden later in hun carrière over op een meer romantische stijl.
<gallery>
</gallery>
Regel 39:
In België droegen de architecten [[Laurent-Benoît Dewez]], [[Pierre Bruno Bourla]] en [[Lodewijk Roelandt]] het neoclassicistisch idioom een warm hart toe. De stijl is vooral zichtbaar op het [[Martelarenplein (Brussel)|Martelarenplein]] en op het [[Koningsplein (Brussel)|Koningsplein]] in het Brusselse regeringsdistrict, maar ook de Gentse [[Koninklijke Opera (Gent)|Opera]], de [[Jezuïetenklooster van Gent|aula van de universiteit]] en het [[Oud Gerechtsgebouw (Gent)|Oud Gerechtsgebouw]], de Antwerpse [[Bourlaschouwburg]], de [[Opéra Royal de Wallonie|Opera van Luik]] en het Casino van Spa getuigen van de populariteit van het neoclassicisme in het jonge koninkrijk België. In Nederland verrezen relatief weinig neoclassicistische bouwwerken. De [[Beurs van Zocher]] in Amsterdam werd rond 1900 al gesloopt. Het [[Stadhuis van Groningen]] en het gebouw [[Felix Meritis]] in Amsterdam, beide van [[Jacob Otten Husly]], zijn voorbeelden van het neoclassicisme in Nederland. Het [[Paviljoen Welgelegen]] in [[Haarlem]] geldt als een puur voorbeeld van deze stijl. Zowel in Nederland als in België kunnen de meeste kerken uit de eerste helft van de 19e eeuw, in Nederland meestal aangeduid als [[waterstaatskerk]]en, tot de neoclassicistische architectuur gerekend worden.
<gallery>
</gallery>
Regel 53:
Het [[Kasteel van Laken]] in Brussel en het [[Paleis op de Dam]] in Amsterdam hebben beide vrij gave Empire-interieurs. De [[Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis]] in Brussel, het [[Grand Curtius]] in [[Luik (stad)|Luik]] en het [[Museum François Duesberg]] in [[Bergen (Henegouwen)]] bezitten belangrijke collecties op dit gebied. De architecten [[Mathias Soiron]] en [[Jakob Couven]] ontwierpen interieurs in neoclassicistische stijl voor een groot aantal adellijke huizen in de regio [[Maastricht]]-Luik-[[Aken (stad)|Aken]], daarbij bijgestaan door de van oorsprong Zwitsers-Italiaanse sierstucwerker [[Petrus Nicolaas Gagini]].
<gallery>
</gallery>
| |||