Gitta Sereny: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
|||
Regel 30:
==Over Mary Bell==
Sereny deed uitgebreid onderzoek naar de achtergrond van de jonge moordenares [[Mary Bell]]. Ze interviewde haar familie, haar kennissen en mensen die professioneel betrokken waren bij de zaak. In 1972 kwam het boek ''The Case of Mary Bell'' uit. Ook in dit boek komt het thema ''schuld en onschuld'' aan bod. De auteursrechten voor haar tweede boek ''Cries Unheard'' deelde ze met Mary Bell als dank voor haar medewerking. Deze beslissing werd aangevallen in de Britse pers. De bedoeling van haar boek was om Bell als symbool te laten fungeren voor het toenemende toepassen in Groot-Brittannië, Europa en Amerika van het volwassenenrecht in zaken van kinderen die misdaden pleegden. Sereny was gechoqueerd door de houding van de politie, advocaten en de pers ten opzichte van Bell tijdens haar proces in 1968.
==Over David Irving==
Deze Britse schrijver had een zaak tegen Sereny en de Guardian Media Group gestart om enkele beoordelingen in The Observer. David zou opzettelijk historische gegevens hebben vervalst om de nazi's te rehabiliteren.
De geprikkelde sfeer tussen beiden is steeds gebleven, doch schreef Irving de dag na Gitta's overlijden een doodsbrief voor haar.
==Bibliografie==
| |||