Organische synthese: verschil tussen versies

== Praktische uitvoering ==

[[File:Reflux.svg|thumb|100px|Refluxopstelling]]

De meeste reacties vinden plaats in een [[oplosmiddel]]. Deze hebben doorgaans een laag kookpunt, en omdat sommige reacties onder hogere temperaturen moeten doorgaan wordt gebruikgemaakt van een terugvloeikoeler (doorgaans een [[bolkoeler]] of een [[Grahamkoeler]]), die bovenop het reactievat wordt geplaatst. Op die manier wordt verlies van vluchtig reagens of oplosmiddel tegengegaan. De opstelling wordt een [[Reflux (scheikunde)|refluxopstelling]] genoemd. Het reactievat bestaat doorgaans uit een [[rondbodemkolf]] met één of meer halzen of een [[erlenmeyer]] met aangepast slijpstuk.

 

Meestal worden de reagentia individueel toegevoegd. Daarom wordt er dikwijls gebruikgemaakt van een zogenaamde druppeltrechter om het reagens voorzichtig druppelsgewijs toe te voegen. Als het reagens een [[vaste stof]] is, zoals bijvoorbeeld [[kaliumdichromaat]] als oxidator, dan wordt vooraf een oplossing gemaakt in een geschikt oplosmiddel (in het geval van kaliumdichromaat is dat een mengsel van [[zwavelzuur]] en [[water]]). In sommige gevallen wordt - wanneer de reactie onder inerte atmosfeer wordt uitgevoerd - gebruik gemaakt van een tweenekkolf. Deze bezit twee cilindrische halzen, waarvan de grootste wordt aangesloten op een terugvloeikoeler en de kleinste voorzien wordt van een [[Septum (laboratorium)|septum]]. Doorheen dat septum kan - zonder daarbij de interne inerte atmosfeer te verstoren - met behulp van een spuit en een [[Injectienaald|naald]] reagens worden toegevoegd (al dan niet druppelsgewijs).

 

Voor verdere zuiveringsstappen, zoals het verwijderen van vaste resten, wordt meestal gebruikgemaakt van een vacuümfilter (zoals een [[büchnertrechter]]), maar ook een op zwaartekracht werkende filter kan gebruikt worden om te filteren, mits het residu het filtraat makkelijk doorlaat. Andere vaak toegepaste zuiveringsmethoden zijn [[omkristallisatie]] en [[kolomchromatografie]].