Mohorovičić-discontinuïteit: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting
 
Geen bewerkingssamenvatting
Regel 1:
[[Image:Gros Morne moho.jpg|right|thumb|300px|[[Ordovicium]] [[ofioliet]] in [[Gros Morne National Park]], [[Newfoundland]]. Een deel van oude [[aardmantel]]rots aan de oppervlakte.]]
De '''Mohorovičić Mohorovičić-discontinuïteit''', vaak '''Moho''' genoemd, is de grens tussen de [[aardkorst]] en de [[aardmantel]].
 
==Geschiedenis==
De Mohorovičić Mohorovičić-discontinuïteit werd ontdekt in [[1909]] door [[Andrija Mohorovičić]], een [[Kroatië|Kroatische]] [[seismologie|seismoloog]], toen hij een abrupte toename in de snelheid van [[aardbeving]] golven observeerde (specifiek [[P-golf|P-golven]]) op deze grens. [[Ofioliet]]en zijn delen van [[oceanische korst]] en mogelijk aardmantel rots dat door obductie in de [[continentale korst]] is gekomen door botsend platen ten gevolge van [[platentektoniek]].
 
De positie van de Mohorovičić Mohorovičić-discontinuïteit varieert tussen ongeveer 5 kilometer onder [[mid-oceanische rug]]en tot ongeveer 75 kilometer onder de continentale korst.
 
Gedurende de [[jaren 50]] en de [[jaren 60]] werd er door het [[Verenigde Staten|Amerikaanse]] ''National Science Foundation'' een project gefinancieerd om een gat te boren in de zeebodem om deze grens te bereiken. Dit was [[Project Mohole]], dat echter door het [[Amerikaans Congres]] eind [[1966]] gestopt werd voordat fase II kon beginnen, vanwege oplopende kosten en slecht management. Daarna volgden andere programma's, zoals het [[Deep Sea Drilling Program]] (1968 - 1983), het [[Ocean Drilling Program]] (1985 - 2003) en het huidige [[Integrated Ocean Drilling Program]] (2003 - ).