Jules Malou: verschil tussen versies

}}

 

 

Malou was [[ambtenaar]] bij het [[Ministerie van Justitie (België)|ministerie van Justitie]], toen hij in [[1841]] voor het arrondissement [[Ieper]] verkozen werd tot [[volksvertegenwoordiger]]. Van [[1844]] tot [[1845]] was hij [[provinciegouverneur]] in [[Antwerpen (provincie)|Antwerpen]]. Malou werd minister van Financiën tussen [[1845]] en [[1847]]. Hij vormde een [[Rooms-katholieke Kerk|katholiek]] kabinet met [[Barthélémy de Theux de Meylandt]] in [[1846]], dat viel na de liberale overwinning van [[1847]]. Malou werd [[senaat (België)|senator]] en zijn partij kwam pas terug aan de macht in [[1870]]. Het katholieke kabinet van [[Jules Joseph d'Anethan]] kwam echter ten val in december [[1871]], na ernstige rellen in [[Brussel (stad)|Brussel]]. Malou werd als leider van de meer gematigde katholieken hoofd van het kabinet in de daaropvolgende regeringen van [[1871]] tot [[1878]]. Hij wees de steun van de Belgische [[Ultramontanisme|ultramontaanse]] politici voor de slachtoffers van de [[Kulturkampf]] af, en als [[Federale Overheidsdienst Financiën|minister van Financiën]] hechtte hij meer belang aan een goed [[economisch beleid]], met onder meer de ontwikkeling van de [[spoorwegen]], dan aan een klerikale politiek. Pas na de val van het kabinet in [[1878]], voerde hij een openlijk klerikale politiek, en toen hij hoofd werd van een nieuwe regering in [[juni]] [[1884]], maakte hij de antiklerikale onderwijshervormingen van de vorige liberale [[Regering-Frère-Orban-Van Humbeeck|regering Frère-Orban]] ongedaan. Zijn maatregelen ten voordele van de katholieke scholen gaven aanleiding tot rellen in Brussel en [[Leopold II van België|Koning Leopold II]] vroeg het ontslag van [[Charles Woeste]] en [[Victor Jacobs]], de twee ministers die vooral onder vuur lagen bij de liberale oppositie. Malou nam eveneens ontslag en ging op rust.