Syd Barrett: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
AlterBerg (overleg | bijdragen)
CapacciBot (overleg | bijdragen)
k Linkfix
Regel 44:
Deze twee singles werden door Syd Barrett geschreven. Van de 11 songs op het debuutalbum ''[[The Piper At The Gates Of Dawn]]'', dat in augustus [[1967]] verscheen, schreef Barrett er acht eigenhandig en werkte hij mee aan twee andere. Als vernieuwend gitarist onderzocht hij de muzikale mogelijkheden van dissonantie, distortion, feedback, echomachines en diverse geluidseffecten op band. Het typische Pink Floyd-gitaargeluid werd onder meer verkregen doordat Barrett met een [[Zippo]] aansteker over de snaren van zijn [[Fender (merk)|Fender Esquire]] gitaar gleed die aangesloten stond op een echobox.
 
Met het eerste succes kwamen de eerste problemen. Barretts gedrag werd snel onvoorspelbaar, waarschijnlijk door zijn herhaaldelijke experimenten met psychedelische drugs zoals [[LyserginezuurdiëthylamideLysergeenzuurdiethylamide|LSD]]. Getuigenissen uit 1967 hebben het over Syd die slechts een enkel akkoord aansloeg gedurende een hele show, gesteld dat hij al op het podium wou verschijnen. Net voor een optreden in 1967 smeerde Barrett een mengsel van ''Brylcreem'' en geplette ''Mandrax'' tabletten door zijn haar. Door de hitte van de lampen op het podium begon de brij te smelten en liep over zijn gelaat uit.<ref>Schaffner, p. xv</ref> [[Nick Mason]] zwakt dit verhaal wat af in de biografie ''Madcap''. De drugverslaafde Syd zou nooit goeie Mandies verkwist hebben, aldus Mason.
 
Na een rampzalige en voortijdig afgesloten tour door de VS werd aan David Gilmour gevraagd om als extra gitarist en zanger in te vallen. Enerzijds was Gilmour een begenadigd muzikant, anderzijds was hij een jeugdvriend van Barrett en hoopte men stilzwijgend dat Gilmour Barrett weer op het rechte pad zou kunnen trekken. Een handvol shows werd gespeeld als vijftal, met David Gilmour die de zang- en gitaarpartijen van Barrett overnam als Syd er zelf niet aan toekwam. De overige leden van de band waren het irrationele gedrag van hun frontman zo beu dat ze in januari [[1968]], op weg naar een show in Southampton University, weigerden om Barrett mee te nemen. Er werden pogingen ondernomen om Barrett als liedjesschrijver en studiomuzikant te houden, naar het voorbeeld van [[Brian Wilson]] van [[The Beach Boys]], maar tevergeefs.
Regel 111:
Er werd veel gespeculeerd over de geestestoestand van Syd Barrett. Velen noemden hem [[schizofrenie|schizofreen]], alhoewel hij niet alle symptomen vertoonde voor deze aandoening. De diagnose van [[bipolaire stoornis]] werd ook vermeld. Andere bronnen beweren dan weer dat Syd Barrett leed aan het [[syndroom van Asperger]]. Barretts familie heeft echter nooit gegevens vrijgegeven over de psychische toestand van hun familielid dus dit blijft speculatie.
 
Barretts gebruik van psychedelische drugs, voornamelijk [[Lysergeenzuurdi-ethylamideLysergeenzuurdiethylamide|LSD]], gedurende de [[1960-1969|jaren 60]] is wel goed gedocumenteerd. Sommigen geloven dat het druggebruik er toe heeft bijgedragen dat Barretts geest werd aangetast of dat het op zijn minst als katalysator fungeerde om een aangeboren stoornis te doen doorbreken.<ref>{{cite news | url = http://enjoyment.independent.co.uk/music/features/article337008.ece | publisher = The Independent | date = [[7 januari]] [[2006]] | accessdate = 2007-02-17 | title = Syd Barrett, the swinging 60}}</ref>
 
David Gilmour verklaarde ooit dat de stroboscopische lichtshow gecombineerd met overdadig druggebruik LSD Barrett geen goed deden. Dit had gekund als Barrett aan [[epilepsie]] leed of hersenschade had opgelopen aan de temporale kwabben. Een (licht) herseninfarct wordt overigens ook gesuggereerd in een van de biografieën over Barrett.<ref>{{cite news | url = http://www.canada.com/nationalpost/news/editorialsletters/story.html?id=bd706eda-fa9c-43ab-9f3e-18b7065c2799 | publisher = The National Post |page = A11 | date = [[12 juli]] [[2006]] | title = Shine on | accessdate = 2007-02-17}}</ref>