Gitta Sereny: verschil tussen versies

'''Gitta Sereny''' ([[Wenen]], [[13 maart]] [[1921]] — [[Cambridge (Engeland)|Cambridge]], [[14 juni]] [[2012]]), een Engelse van Oostenrijks-Hongaars-Joodse afkomst, iswas een [[Geschiedenis|historica]], [[journalistiek|journaliste]] en schrijfster van [[biografie]]ën.<ref>[http://www.wo2actueel.nl/artikel/1422/Gitta-Sereny-onderzoekster-van-het-kwaad-overleden.htm WO2Actueel.nl - Gitta Sereny, onderzoekster van het kwaad, overleden]; [http://www.liberales.be/figuren/gitta Leven en werk van Gitta Sereny]</ref> Haar werk richtrichtte zich vooral op de [[Holocaust]] en op [[kindermishandeling]]. Ze werd bekend door haar boeken over de Engelse [[Mary Bell]], die als jong meisje twee andere kinderen vermoordde en over [[Albert Speer]], die zijn rol in de massamoord op de Europese Joden, zigeuners en homoseksuelen niet onder ogen wenste te zien. Beiden heeft ze uitgebreid geïnterviewd.

Gitta Sereny werd geboren in [[Wenen]] op 13 maart 1921. Zij iswas de dochter van Ferdinand Sereny, een protestantse Hongaar en van Margit Herzfeld, een Duitse van Joodse afkomst. Zij was twee jaar toen haar vader stierf. Per trein op weg naar haar Engelse school was ze getuige van een van de grote nationaalsocialistische partijdagen in [[Neurenberg]]. Toen ze dit op school vertelde gaf een lerares haar het boek ''[[Mein Kampf]]'' te lezen.

Tijdens de inval van de Duitsers in Oostenrijk was ze getuige van het enthousiast onthaal van Hitler. In de Graben stuitte zeSereny op een menigte burgers en Duitse soldaten. In het midden van de menigte zag ze haar vroegere kinderarts dr. Grünberg, die met een dozijn andere personen het plaveisel aan het poetsen was met een tandenborstel. In woede schold ze menigte uit. Ze riep dat een groot dokter, een redder van mensenlevens, hier vernederd werd en vroeg hen of dit hun idee van een bevrijding was. De menigte ontbond zich hierop binnen de twee minuten.

In 1938 vluchtte zijSereny voor de [[Nazi's]] naar [[Frankrijk]] waar ze actief was in een hulporganisatie voor kindvluchtelingen. Ze had ook contacten met het [[verzet (Tweede Wereldoorlog)]] en in 1941 kon ze via [[Spanje]] naar de [[Verenigde Staten]] vluchten. De reden hiervoor voor de vlucht was de waarschuwing in mei dat Gitta’s moeder en haar joodseJoodse levensgezel niet langer veilig waren.

Na de [[Tweede Wereldoorlog]] werkte zij in Duitsland mee aan een project van de UNRRA ( United Nations Relief and Rehabilitation Administration). De nazi’sNazi’s hadden kinderen bij hun ouders weggehaald om ze een ''Arischearische'' opvoeding te geven. Die kinderen terug in contact brengen met hun biologische ouders was een van Sereny’s opdrachten.

GittaSereny had een aantal basisregels voor haar interviews: Dede interviewer en geïnterviewde moeten een "relatie" ontwikkelen. De Hetgeïnterviewde subject magmocht echter niet denken dat de interviewer aan zijn/haar kant staatstond. Ten slotteZe was ze van oordeel dat het afgrijselijke aspect van hunde misdaden op zich voldoende iswas als veroordeling.

GittaSereny iswas van mening dat het subject vanonderwerp [[genocide]] als dusdanigzodanig zou moeten worden besproken. Ze vindtvond dat de holocaust[[Holocaust]] beschouwd moetmoest worden als genocide en niet zozeer als alleen een specifieke aanval op de jodenJoden.

==Over Albert Speer en Franz Strangl.==

Vier jaar lang sprak zijSereny geregeldregelmatig met de in 1966 vrijgelaten Albert Speer. De gesprekken draaiden rond schuld en (mede)weten. Albert Speer kon het nooit opbrengen om zijn zorgvuldig opgebouwde façade af te breken. Na zijn dood werden veel leugens ontdekt, zoals ook de Duitse historicus [[Joachim Fest]] moest ervaren. Sereny schreef ook over [[Franz Stangl]], de gewetenloze commandant van [[Treblinka (vernietigingskamp)|Treblinka]]. Enkele uren na Sereny's laatste gesprek met hem, stierf Stangl in de gevangenis aan een hartaanval.

Sereny schreef ook over [[Franz Stangl]], de gewetenloze commandant van [[Treblinka (vernietigingskamp)|Treblinka]]. Enkele uren na Sereny's laatste gesprek met hem, stierf Stangl in de gevangenis aan een hartaanval. Gitta Sereny schreef het boek over Stangl om een antwoord te krijgen op twee morele vragen:

Ten eerste, hoe kan een politieman de morele ladder afzakken van wetshandhaving naar het moorden van minderbedeelden en deJoden jodenafdalen? En tenTen tweede: Hoe leefde Strangl met zichzelf na dezijn misdaden?.

ZeSereny deed uitgebreid onderzoek naar de achtergrondenachtergrond van de jonge moordenares [[Mary Bell]]. Ze interviewde haar familie, haar kennissen en mensen die professioneel betrokken waren bij de zaak. In 1972 kwam het boek ''The Case of Mary Bell'' uit. Ook in dit boek komt het thema ''shuldschuld en onschuld'' aan bod. De auteursrechten voor haar tweede boek ''Cries Unheard'' deelde ze met Mary Bell als dank voor haar medewerking. Deze beslissing werd aangevallen in de Britse pers. De bedoeling van haar boek was om Bell als symbool te laten fungeren voor het toenemende gebruik in Groot-Brittannië, Europa en Amerika van het volwassenenrecht in zaken van ontspoorde kinderen. Sereny was gechoqueerd door de houding van de politie, advocaten en de pers ten opzichte van Bell tijdens haar proces in 1968.