Green Party of England and Wales: verschil tussen versies

Een interview met [[Paul Ralph Ehrlich]], expert op het vlak van overbevolking, in ''[[Playboy Magazine]]'' inspireerde Tony Whittacker, een ex-lid van de [[Conservative Party]] en activist uit [[Coventry]], de ''Club of Thirteen'' bijeen te roepen met zijn vrouw Lesley en anderen. Hoewel velen van de ''Club'' op hun hoede waren voor de oprichting van een politieke partij, werd er in Coventry in de loop van [[1973]] een van de eerste groene partijen van de wereld gevormd onder de naam ''PEOPLE''. De eerste editie van de ''Manifesto for a Sustainable Society'' gold als beleidsverklaring en was geïnspireerd door ''Blueprint for Survival'' (uitgegeven door het Britse tijdschrift ''The Ecologist''). De hoofdredacteur van ''The Ecologist'', [[Edward Goldsmith]], deed zijn ''Movement for Survival'' samensmelten met PEOPLE. Goldsmith werd de leider van de nieuwe partij in de jaren 70zeventig.<ref name=GPHistory>Wall, Derek, ''Weaving a Bower Against Endless Night: An Illustrated History of the Green Party'', 1994</ref>.

Derek Wall, politicus en lid van de partij, beweerd in zijn geschiedenis van de Green Party dat de nieuwe politieke beweging zich aanvankelijk concentreerde op het thema ''overleving'' dat de ''bleak evolution'' van de opkomende partij vorm gaf tijdens de jaren 70zeventig. Bovendien zou het effect van de ''revolutie qua waarden en normen'' tijdens de jaren 60zestig pas later een invloed uitoefenen op de partij. Volgens Walls visie leed de partij aan een gebrek aan media-aandacht. Het verzet van vele milieubeschermers dat een tegenstelling vormde met de ondervindingen van andere opkomende groene partijen, zoals de in Duitsland ''[[Bündnis 90/Die Grünen|Die Grünen]]'', zou volgens Derek Wall ook roet in het eten hebben gegooid. PEOPLE investeerde niettemin veel van haar middelen in verbintenissen met de onverschillige milieubescherming. Die zet noemde Wall een ''tactical mistake''.<ref name=GPHistory/>.

Het ledental van de partij steeg niettemin en de partij voerde verkiezingsstrijd voor de parlementsverkiezingen in [[1974]]. PEOPLE haalde 4.576 stemmen. Na de verkiezingen bewandelde een instroom van linkse kiezers een meer uitgesproken linkse koers. Die evolutie veroorzaakte een zekere breuk in de partij. De Whittackers en veel stichtende leden verlieten de partij na verdere interne debatten. Voordat zij inactief werd, stelde Lesley Whittacker nog voor om de naam van de partij te veranderen in de ''Ecology Party'' om meer herkenning te verwerven als bewogen partij op vlak van milieu.<ref name=GPHistory/>.

De partij veranderde haar naam in de ''Ecology Party'' in [[1975]]. De partij dreigde echter ineen te storten. De gemeenteraadsverkiezingen van 1976 en 1977 zouden echter het wel en wee van de partij verbeteren. De partij verkreeg drie raadsleden.<ref name=GPHistory/>.

Met Porritt die steeds meer op de voorgrond kwam en een verkiezingsmanifest genaamd ''The Real Alternative'' schoof de Ecology Party 53 kandidaten naar voren voor de parlementsverkiezingen van 1979. Dat aantal gaf hen het recht op verkiezinguitzendingen op radio en televisie. Hoewel velen de tactiek als een gok beschouwden werkte het plan: de partij kreeg 39.918 stemmen (een gemiddelde van 1,5 %) en haar ledental vermenigvuldigde van 500 naar 5.000 en meer. Die score betekende, zoals Derek Wall opmerkt, dat de Ecology Party ''de vierde partij van de politiek in het Verenigd Koninkrijk werd, voor de the National Front en Socialist Unity''.<ref name=GPHistory/>.

Na dit electorale succes voerde de partij een jaarlijks lentecongres in om de herfstcongressen te vergezellen. Er ontstond ook geleidelijk een omvangrijk beleidsdocument dat zijn toppunt bereikte in het ''Manifesto for a Sustainable Society'' van vandaag (dat ongeveer 124.520 woorden bevat). Volgens Derek Wall begon op datzelfde moment de ''Post-1968 generation'' zich aan te sluiten bij de partij. Die generatie werd sterker binnen de partij, wat er toe leidde dat het partijcongres de leiding van de partij haar macht ontnam en de verkiezing van een enkele leider afwees. De nieuwe generatie was zichtbaar aanwezig op de eerste ''Summer Green Gathering'' in juli 1980. Ze hield acties zoals de ''Ecology Party Campaign for Nuclear Disarmament (later Green CND)'' en de ''Greenham Common Campaign'', genoemd naar een vliegkamp in [[Berkshire]]. De partij werd ook meer en meer [[feminisme|feministisch]].<ref name=GPHistory/>.

Door de recessie werden groene kwesties genegeerd. Roy Jenkins verliet de [[Labour Party (VK)|Labour Party]] om de ''Social Democratic Party'' op te richten. Mede doordat de Ecology Party niet in staat was om het snelstijgende ledental op te nemen, waren de vroege jaren 80tachtig een bijzonder lastige periode voor de partij. De partij bereidde zicht echter goed voor op de parlementsverkiezingen van [[1983]], aangespoord door het succes van [[Bündnis 90/Die Grünen|Die Grünen]] in [[Duitsland]]. Bij de verkiezingen van 1983 had ze meer dan 100 kandidaten en behaalde de partij 54.299 stemmen.

De partij werd officieel de ''Green Party'' op het partijcongres in [[Dover (Engeland)|Dover]] in 1985 nadat John Abineri, voorheen een acteur in de [[British Broadcasting Corporation|BBC]] serie ''Survivors'', had voorgesteld de groene kleur aan de naam toe te voegen om gelijk te richten met andere milieupartijen in Europa.<ref name=GPHistory/>.

In [[1986]] ontstond er een nieuw intern meningsverschil in de partij. Een groepering die zichzelf de ''Party Organisation Working Group'' (POWG) noemde, stelde amendementen van de partijstatuten voor, om een gestroomlijnde structuur in twee lagen te maken om de interne werking van de partij te regelen. Decentralisten stemden de voorstellen weg. Paul Ekins en Jonathan Tyler, prominente partijactivisten en leidende leden van de POWG, vormden hierop een groep van semi-bekeerlingen genaamd ''Maingreen''. De persoonlijke commentaren suggereerden voor velen, toen ze uitlekten, dat de leden van Maingreen de leiding en controle over de partij in handen wilden nemen. Tyler en Ekins namen hun ontslag en verlieten de partij. Derek Wall beschrijft hoe de ''wonden'' die de ''Maingreen Affair'' achterliet voort kwijnden in verhitte interne debatten in de late jaren 80tachtig.<ref name=GPHistory/>.

Ondertussen kreeg de partij meer electorale invloed. Bij de parlementsverkiezingen van [[1987]] versierden de 133 groene die kandidaat waren voor het ambt 87.753 stemmen (gemiddeld 1,3 %), een verbetering ten opzichte van 1983. De partij kreeg de twee daarop volgende jaren een stijgend ledental en toenemende media-aandacht. De ontwikkelingen vielen samen met de groeiende bezorgdheid over het milieu die volgde na de [[kernramp van Tsjernobyl]] in [[1986]] en bezorgdheid over [[Halogeenalkaan|halogeenalkanen]].

De partij genoot van nog meer succes. De 'Campaign for Real Democracy' die de partij lanceerde, maakte het mogelijk om een rol te spelen in de campagne tegen de hoofdelijke omslag. Het grootste succes van de partij ooit kwam er in [[1989]] bij de [[Europese Parlementsverkiezingen]]. De Green Party haalde 2.292.695 stemmen en ontving 15 % van het totaal aantal stemmen. De Europese Verkiezingen in [[Groot-Brittannië]] werden gehouden volgens het [[meerderheidsstelsel]]. Terwijl de partij drie zetels kreeg in [[Noord-Ierland]] door [[enkelvoudige overdraagbare stem]], haalde ze in Groot-Brittannië geen enkele zetel. Volgens Derek Wall zou de partij 12 zetels hebben gehaald als de partij aan de verkiezingen had deelgenomen in een ander Europees land, waar [[evenredige vertegenwoordiging]] als kiessysteem gold. Wall schreef deze ''doorbraak'' toe aan een combinatie van de afnemende populariteit van [[Margaret Thatcher]], de reactie tegen de hoofdelijke omslag, het verzet van de [[Conservative Party]] tegen de [[Europese Unie]], ondoeltreffende campagnes van de [[Labour Party (VK)|Labour Party]] en de [[Liberal Democrats]] en een goed voorbereide campagne van de eigen partij. Het feit dat milieukwesties op dat moment zeer prominent aanwezig waren in het politieke reilen en zeilen van het Verenigd Koninkrijk kan aan die lijst worden toegevoegd. Nooit tevoren en nadien hebben groene kwesties de kiezers van het Verenigd Koninkrijk zo beziggehouden als verkiezingsbeslissing.

Als resultaat van het succes van de partij traden Sara Parkin en [[David Icke]] meer op de voorgrond in de media van het Verenigd Koninkrijk. Vooral Parkin was in trek als groene woordvoerster. De partij als een geheel kon echter slecht overweg met de nieuwe media-aandacht. In de aanloop naar het partijcongres van [[1989]] stuitte de partij op heel wat kritiek omdat ze bevolkingsverminderingen bepleitte<ref name=Gurdian18Sep89>'Greens propose 20 million cut in population', The Guardian, 18 september 1989</ref>, voorstellen die daarna werden verworpen. De voornaamste politieke partijen waren echter verontrust door de electorale prestatie van de groene partij en namen groene beleidsplannen over om de bedreiging een tegenstoot toe te dienen.<ref name=GPHistory/>.

In de jaren 90negentig besloten de Schotse en Noord-Ierse vleugels van de Green Party in het Verenigd Koninkrijk om vriendschappelijk te splitsen van de partij in [[Engeland]] en [[Wales]]. Ze vormden de ''Scottish Green Party'' en de ''Green Party in Northern Ireland''. De ''Wales Green Party'' werd een autonome partij en bleef binnen de nieuwe '''Green Party of England and Wales'''.

De interne verdeeldheid over de koers van de partij in de vroege jaren 90negentig betekende ook dat de Green Party niet meer in de publiciteit kwam en faalde haar electorale drijfkracht te behouden. In [[1991]] werden pogingen voorgesteld om de partijstatuten glad te doen verlopen door een groep die ''Green 2000'' heette. Het doel van deze groep was de partij te moderniseren en te veranderen in een electorale strijdkracht die in staat was om tegen het jaar 2000 de leidende partij in het Verenigd Koninkrijk te worden. Nadat de partijstatuten van Green 2000 waren goedgekeurd, kwam er een nieuw bestuur dat zich bezighield met de dagelijkse karweien van de partij. Veel leden van Green 2000 werden verkozen in 1991 voor het nieuwe bestuur maar tegen 1992 bleven er nog maar twee over. Anderen namen ontslag of werden teruggeroepen en verplicht op te stappen. Deze twisten over de partijstatuten en de negatieve verklaringen van zowel Green 2000 als decentralisten die een campagne voerde voor terugtrekking, belemmerden de prestaties van de partij voor de parlementsverkiezingen van 1992 aanzienlijk. De 253 groene kandidaten voor die verkiezingen kregen slechts 1,3 % van de stemmen.<ref name=GPHistory/>. Parkin en Porritt zegden hun actieve inzet voor de partij op waardoor de Green Party van haar twee meest charismatische en ambitieuze persoonlijkheden werd beroofd.

Na 1992 waren de groenen relatief vrij van partijtwisten.<ref name=GPHistory/>. Toch waren de vroege en midden jaren 90negentig een moeilijke periode voor de partij. De tegenslagen waren toe te schrijven aan het Britse [[meerderheidsstelsel]], de recessie van 1992 en 1993 en de druk die werd veroorzaakt door de stijgende populariteit van [[Labour Party (VK)|New Labour]]. Toch verwierf de partij een handvol gemeenteraadsleden in [[Stroud (Gloucestershire)|Stroud]] en [[Oxford (Verenigd Koninkrijk)|Oxford]].

Bij de Europese Verkiezingen van 1999 werden twee groenen verkozen tot [[Europarlementariër]], Caroline Lucas (voor de kieskring South East England)<ref name=Caroline>[http://www.carolinelucasmep.org.uk De website van Europarlementariër Dr. Caroline Lucas]</ref> en Jean Lambert (voor [[Londen]]).<ref name=Jean>[http://www.jeanlambertmep.org.uk De website van Europarlementariër Jean Lambert]</ref>. Zij behielden hun zetels bij de Europese Verkiezingen in 2004, ondanks een vermindering in het aantal te verdelen zetels. In totaal behaalde de partij 1.033.093 stemmen bij de Europese Verkiezingen van 2004.<ref name=GPEWSite>[http://www.greenparty.org.uk/ De websiteWebsite van de Green Party]</ref>.

De Green Party haalde haar beste score ooit bij nationale parlementsverkiezingen tijdens de parlementsverkiezingen van [[2005]] met een totaal van 281.780 stemmen. Tijdens die verkiezingen ontving ''Councillor Keith Taylor'' 22 % van de stemmen in het kiesdistrict Brighton Pavilion.

Volgens onderzoeksbureau MORI worden groene thema’s even belangrijk geschat als tijdens het laatste hoge punt dat de Green Party behaalde in de late jaren 80tachtig van de twintigste eeuw. De partij heeft een record aantal lokale kandidaten<ref name=BBC2007>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/6549353.stm Big challenge from small parties, BBC News website]</ref> en electorale steun.<ref name=GPEW2007Election>[http://www.greenparty.org.uk/news/2969 The Green Party launch local election campaign from Millbank, de website van de Green Party]</ref>

De Green Party werd opgericht om wat zij ziet als bedreigingen voor het milieu tegen te gaan en de blijft het belangrijkste brandpunt van de partij. Net als andere partijen maakt de Green Party een manifest voor iedere verkiezing maar ze behoudt ook een lange termijn strategie die bekendstaat als de ''Manifesto for a Sustainable Society''. Dit document bevat de basisfilosofie en een uiteenzetting van de kernwaarden van de Green Party en ook haar beleid ten aanzien van tal van thema’s. Het document is ongeveer 124.520 woorden lang.<ref name=YGSite>[http://www.younggreens.org.uk/Policy Young Greens (jongerengroep van de Green Party of England and Wales) Policy Website]</ref>. Toch hebben niet veel mensen het document gelezen en bevat het veel beleidsideeën die veel radicaler zijn dan wat andere partijen in Brittannië opperen.<ref name=PolicySite>[http://policy.greenparty.org.uk Website over het beleid van de Green Party of England and Wales]</ref>.

De partij moedigt de subsidiëring van [[biologische landbouw en voeding|biologische landbouw]] en [[scharrelpluimveehouderij]] aan en wil geleidelijk een einde maken aan intensieve landbouw, inclusief ''fish farms''. De Green Party is tegen de productie en import van genetisch gemanipuleerd voedsel. De groenen verkiezen [[eerlijke handel]] boven [[vrijhandel]]. The Party moedigt een vermindering van de vleesconsumptie aan en promoot ''gezondere en humaner'' eten.<ref name=YGSite/>.

De Green Party heeft een plan met twaalf punten om met de [[klimaatverandering]] af te rekenen. De partij steunt de ratificering van het [[Kyoto-protocol]] maar ziet dit verdrag slechts als een eerste stap. De groenen zijn sterke voorstanders van het ''Contraction and Convergence model'', een model dat gebruikt wordt als systeem om koolstofemissies te verminderen. Binnen Brittannië moedigt de partij [[emissiehandel]] aan. Een deel van de quota’s zou worden verdeeld per persoon. De rest zou worden verkocht aan bedrijven en organisaties. The quota’s zouden ieder jaar worden verlaagd, overeenkomend met het ''Contraction and Convergence model''.<ref name=ClimateChangeWeb>[http://policy.greenparty.org.uk/mfss/climchg.html Website over het beleid van de Green Party of England and Wales: deel over de klimaatverandering in het ''Manifesto for a Sustainable Society (MfSS)'']</ref>.

De partij stelt als doel de emissies van [[koolstofdioxide]] tegen 2050 met 90 % te verminderen. Ze gelooft in het schrappen van het nationale plan voor de aanleg van wegen en wenst de inkomsten daarvan te investeren in groen transport. De partij wil een einde maken aan het belastingsvoordeel voor de luchtvaart en ze wil de ''Air Traffic Emissions Reduction Bill'' aannemen die er op is gericht de CO₂ uitstoot in de luchtvaart met 50 % te verminderen tegen 2050. De partij is strikt tegen [[kernenergie]] omdat zij vindt dat kernenergie te duur is, te veel veiligheidsrisico’s met zich meebrengt en te veel koolstofdioxide gebruikt in het extractie en productieproces en daarom een verkeerd antwoord is tegen klimaatverandering.<ref name=YGSite/>.

De Green Party stelt in eigen woorden vast dat ''het drugsverbod niet werkt''. De partij steunt de legalisering van het bezit, de verkoop en het verbouwen van [[Hennep|Cannabis]]. Bovendien wil de partij het kleinschalige bezit van recreatieve drugs (bijvoorbeeld [[3,4-methyleendioxymethamfetamine|XTC]]) uit de criminele sfeer halen. Ze wil langzamerhand alle recreatieve drugs legaliseren. De partij hoopt op die manier ''de controle over de drugshandel uit criminele handen te nemen en ze in een gereglementeerde en wettelijk gecontroleerde omgeving te plaatsen''.<ref name=YGSite/>. De partij beheert een ''Green Party Drugs Group Website'' om het onderzoek naar afkickmethodes en het veilig gebruik van recreatieve drugs te steunen.<ref name=Drugs>[http://drugs.greenparty.org.uk/ Green Party Drugs Group Website]</ref>. Bovendien wil ze reclame en sponsorschap verbieden door bedrijven die alcohol of tabak op de markt brengen.<ref name=YGSite/>.

De Green Party of England and Wales beschouwt, zoals vele groene partijen, de [[economische groei]] niet als enige of beste indicator van vooruitgang. De partij gelooft dat eindeloze groei onverenigbaar is met een planeet met eindige hulpbronnen. Ze keert zich tegen massaconsumptie en destructieve leefstijlen die alleen op consumptie zijn gericht. De partij hoopt een economie aan te moedigen waarvan de fundamenten bestaan uit [[duurzame ontwikkeling]] en producten die voor een lange termijn bruikbaar zijn.<ref name=autogenerated1>[http://policy.greenparty.org.uk/ Green Party of England and Wales Policy Website]</ref>.

De Green Party tracht de ''Poverty Trap'' aan te pakken door een ''Citizen’s Income'' (ook bekend als ''Citizen’s Dividend'' en gelijkend op het [[basisinkomen]]) in te voeren. Het ''Citizen’s Income'' zou een onvoorwaardelijk, wekelijks loon zijn, onafhankelijk van het inkomen en voor iedere staatsburger, werkend of niet. Dit loon zou andere uitkeringen zoals de uitkering voor werkzoekenden maar evengoed de persoonlijke vrijstelling van belasting vervangen. De partij hoopt dat het systeem zou waarborgen dat mensen werk kunnen aannemen en bevrijd raken van uitkeringen zonder in de ''Poverty Trap'' te vallen. De partij denkt ook dat een ''Citizen’s Income'' zelfstandig worden of parttime werken gemakkelijker zou maken door de ''Poverty Trap'' uit te schakelen. Clive Lord, een lid van de Green Party of England and Wales, publiceerde ''A Citizen’s Income'', een boek dat beschrijft hoe het ''Citizen’s Income'' zou worden gefinancierd met een toename van [[inkomstenbelasting]]en van de hoogste belastbare inkomens. Lord suggereert dat het ''Citizen’s Income'' een middel is om welvaart tot stand te brengen in een economie zonder economische groei.<ref name=CliveLord>Lord, C., ''A Citizen's Income'', 2003</ref>.

De partij is gematigd [[Euroscepsis|eurosceptisch]] en steunt het Europese lidmaatschap van het Verenigd Koninkrijk behoudens democratische hervorming. Ze is een tegenstander van de [[euro]] om democratische redenen en haar streven naar economische lokalisering. De partij was ook tegen de [[Europese Grondwet]] voor gelijkaardige redenen. De Green Party wil de [[Noord-Atlantische Verdragsorganisatie|NAVO]] ontbinden en vervangen door een goed geëquipeerde [[Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa|OVSE]].<ref name=autogenerated1 />.

De Green Party wil het actuele overheidssysteem in Engeland en Wales ''moderniseren en decentraliseren''. De partij vindt dat er geen plaats is voor de monarchie in de [[Britse grondwet]] en ze wil het [[Hogerhuis (Verenigd Koninkrijk)|Hogerhuis]] vervangen door een verkozen tweede kamer .<ref>{{cite web|url=http://policy.greenparty.org.uk/policypointers/govt&dem.pdf|title=Government and Democracy: Politics for People|format=pdf|author=Green Party of England and Wales}}</ref>. De Green Party voert campagne om [[evenredige vertegenwoordiging]] (vooral het ''Additional Member System'' dat wordt gebruikt bij de verkiezingen van de Welsh Assembly en het Schotse Parlement) bij de parlementverkiezingen in te voeren en ze wil de [[kiesleeftijd]] verlagen naar 16 jaar.<ref name=YGSite/>.

De partij legt een sterke klemtoon op burgerlijke vrijheden en is tegen het inleveren van die vrijheden in het kader van veiligheidsdebatten. Ze verzet zich tegen de invoering van nationale identiteitskaarten en de anti-terreurwetgeving van New Labour. De Green Party is sterk gekant tegen maatregelen zoals de ''Legislative and Regulatory Reform Act''.<ref name=autogenerated1 />.

De Green Party wil meer fondsen voorzien voor de [[Verenigde Naties]]. Ze wil de internationale organisatie hervormen door het [[veto]]recht af te schaffen en de [[Veiligheidsraad van de Verenigde Naties|VN Veiligheidsraad]] te democratiseren. Ze wil ook wapenexporten en omhulsels van [[verarmd uranium]] verbieden.<ref name=YGSite/>.

De partij verzette zich tegen de [[Irakoorlog]], zowel voor, tijdens als na de invasie. Ze beweerde dit ''principieel'' te doen en bekritiseerde de [[Liberal Democrats]] omdat ze ''zich alleen hadden verzet tegen de oorlog omdat er geen tweede VN resolutie werd verkregen''. De partij werd op haar beurt gehekeld omdat ze of probeerde een vals onderscheid te maken in beleid omwille van electorale doelen of het aannemen van een positie die in wezen van pacifistische aard is.<ref name=autogenerated1 />. Vroeger had de partij zich verzet tegen de Kosovo-oorlog<ref>{{cite web|url=http://www.greenparty.org.uk/files/reports/2004/Yugowar%20for%20website.htm|title=Bombing of Yugoslavia 1999|month=Feb|year=2003|author=Spencer Fitz-Gibbon, Green Party Executive}}</ref>, een uitzonderlijke houding in Brittannië. Hoewel de partij de ''zelfbeschikking'' van de Albanese Kosovaren steunde, gaf ze geen steun voor de onafhankelijkheid van [[Kosovo]] en deelde mee dat de media de misdaden van het [[Kosovo Bevrijdingsleger]] verwaarloosden.

De Green Party steunt het recht op asiel en ''tracht de negatieve oordelen en stereotypen waarmee vluchtelingen worden geassocieerd te veranderen''. De partij concentreert zich op de redenen van immigratie en streeft ernaar om ''problemen veroorzaakt door oorlog, wapenhandel, milieuverwoesting, acties uit het koloniale verleden en schendingen van mensenrechten te verzachten''.<ref name=YGSite/>.

De Green Party heeft er in het verleden bewust voor gekozen om geen leider te hebben omwille van ideologische redenen. Haar organisatie zorgde voor twee ''Principal Speakers'', een mannelijke en vrouwelijke ''Principal Speaker'', die zitting hebben in het partijbestuur (GPEx, Green Party of England and Wales Executive) maar er niet kunnen stemmen. In 2007 werd een partijreferendum gehouden over de vraag of er een ''Leader'' en ''Deputy Leader'' moest worden benoemd. Als kandidaten ervoor zouden kiezen samen te dingen naar de functie en van een verschillend geslacht zijn, zouden ze ook als ''Co-Leaders'' kandidaat kunnen zijn, zonder ''Deputy Leader'' dan. Die ''leiders'' zouden iedere twee jaar (in plaats van jaarlijks) worden verkozen en zouden wel kunnen stemmen in de GPEx. De vraag kreeg van 73 % van de leden die deelnamen aan het referendum een positief antwoord.<ref>[http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/7119424.stm BBC NEWS | Politics | Greens vote to have single leader<!-- Bot generated title -->]</ref>.

De huidige Principal Speakers zijn [[Europarlementariër]] Caroline Lucas (die Siân Berry opvolgde in oktober 2007)<ref>[http://politics.guardian.co.uk/green/story/0,,2192397,00.html Greens elect new spokeswoman | Politics | guardian.co.uk<!-- Bot generated title -->]</ref> en Derek Wall die Keith Taylor, een raadslid in [[Brighton and Hove]], opvolgde in november 2006 (Taylor was verkozen in 2004 na het overlijden van Mike Woodin).<ref name=GPPress2006>[http://www.greenparty.org.uk/news/2768 Persbericht van de website van de Green Party van 24 november 2006 - ''Siân Berry and Dr. Derek Wall elected as Principal Speakers'']</ref>. Zij houden zitting als Principal Speakers tot in de herfst van 2008 de nieuwe Leader en Deputy Leader (of Co-Leaders) worden verkozen.

[[Bestand:GreenPartyEnglandAndWalesConference20041023 CopyrightKaihsuTai.jpg|thumb|left|Groen partijcongres, 2004]]

De ''Green Party Regional Council'' (GPRC) is een lichaam dat de besprekingen tussen de ''Regional Green Parties'' coördineert. Ze ondersteunt het partijbestuur en is verantwoordelijk voor tussentijdse beleidsverklaringen tussen de congressen. Deze groep van mensen dient ook anderen te dwingen de procedures van de statuten na te leven.<ref name=Constitution>[http://www.greenparty.org.uk/ Statuten van de Green Party (alleen beschikbaar voor partijleden die op de website van de leden zijn geregistreerd of de beleidscoördinator)]</ref>.

Iedere ''Regional Green Party'' kiest twee leden om naar de GPRC te sturen door middel van stemming via de post. Deze gedelegeerden zijn er voor twee jaar voordat ze worden herverkozen. De GPRC komt minstens vier keer per jaar samen. De ''Council'' kiest mannelijke en vrouwelijke co-voorzitters en een secretaris. Leden van het partijbestuur zijn vaak verplicht de GPRC te rapporteren over hun verantwoordelijkheidsdomein. De GPRC kan ook ieder lid van het partijbestuur terugroepen (door een stemming met een tweederdemeerderheid). Het bestuurslid wordt in dat geval geschorst totdat er een herverkiezing voor zijn/haar post wordt georganiseerd. Indien het partijbestuur een van haar leden schorst, heeft de GPRC eveneens de autoriteit om te beslissen of dat lid in zijn/haar ambt dient te worden hersteld of niet (opnieuw, door een stemming met een tweederdemeerderheid).<ref name=Constitution/>.

De Green Party of England and Wales organiseert ieder jaar een lentecongres en herfstcongres. Congressen worden onder meer geregeld door de statuten en reglementen van orde. Het herfstcongres is het ''opperforum'' van de partij waar het partijbestuur, de comités en andere lichamen worden verkozen. Op het congres dat doorgaat in de lente worden alleen verkiezingen gehouden voor vacante betrekkingen. De prioriteiten van het lentecongres worden ook vaak beslist op het herfstcongres dat er aan voorafgaat. Het lentecongres en herfstcongres hebben wel formeel dezelfde macht op stemmingen over het beleid en de organisatie van de partij. De congressen zelf worden georganiseerd door een speciale commissie die daarmee is belast maar de ''Standing Order Committee'' (SOC) is verantwoordelijk voor het interpreteren van de partijstatuten en voor de regeling van de werkzaamheden.<ref name=Constitution/>.

De manier waarop een beleid wordt gemaakt in de Green Party of England and Wales is een lang proces dat gepaard gaat met raadpleging van verschillende groepen en individuen. De partij heeft folders en boeken uitgegeven over hoe het eigenlijk wijzigen van het beleid.<ref name=Constitution/>.

De jongerenvleugel van de Green Party, de ''Young Greens (of England and Wales)'' hebben zich onafhankelijk ontwikkeld vanaf ongeveer 2002. De Young Greens hebben hun eigen statuten, ''National Committee'', campagnes en bijeenkomsten. De jongerengroep heeft zich ontwikkeld tot een groep van actieve aanwezigen op de partijcongressen en de verkiezingscampagnes van de Green Party. Momenteel zijn er veel ''Young Greens groepen'' op de campussen van universiteiten en hogescholen in de Verenigd Koninkrijk. Verscheiden raadsleden van de Green Party zijn Young Greens. Sommige jonge groenen zijn ook lid van het partijbestuur en andere interne partijorganen.<ref name=YGSite1>[http://www.younggreens.org.uk/ De websiteWebsite van de Young Greens]</ref>.

Verscheidene groepen zijn actief binnen de partij. Deze omvatten groepen die bestemd zijn om bepaalde beleidsdomeinen aan te pakken of bepaalde maatschappelijke groepen te vertegenwoordigen. Een ''Lesbian, Gay, Bisexual and Transgender (LGTB) Group''<ref>[http://www.lgbtgreens.org.uk De website van de LGBT Group van de Green Party]</ref>, een ''Trade Union Group'' en een ''Drugs Group'' (over drugsbeleid en onderzoek)<ref name=Drugs/> bestaan onder meer binnen de groene partij. De groepering van centristen, bekend onder de naam ''Green 2000'', die beoogde van de Green Party een regeringspartij te maken in het jaar 2000 viel uiteen in de vroege jaren 90negentig. ''Green Left'' vertegenwoordigt antikapitalisten en eco-socialisten die zich willen verbinden met de bredere linkse stroom in het Verenigd Koninkrijk. Green Left tracht ook linkse activisten aan te trekken voor de Green Party.<ref>[http://www.greenleft.org.uk/ De websiteWebsite van Green Left]</ref>.