Cantus firmus: verschil tussen versies

Met '''cantus firmus''' ([[Latijn]] voor "vaste, ferme [[zang]]") duidt men in de [[Middeleeuwen|middeleeuwse]] muziek en [[barokmuziek]] de muzikale partij aan die meestal in [[tenor]]ligging een langzame [[melodie]] of melodisch motief op lange noten zingt. In [[partituur|partituren]] wordt de cantus firmus soms aangegeven met de afkorting ''c.f.''

Het begrip cantus firmus is ontstaan vanuit ''de vox principalis'' in het [[Organum]] en maakte vooral opgang in de zogeheten [[Ars Nova]], een muziekstroming die vanaf ongeveer 1300 in Frankrijk opgangin maaktezwang raakte. Als cantus firmus dient in de zogeheten [[parodie]]missen vaak een bekende melodie, al dan niet aan het [[Gregoriaanse muziek|Gregoriaans]] ontleend. In het stemmenweefsel van de [[polyfonie|polyfone]] muziek vormt de cantus firmus een rode draad. In de vocale barokmuziek voor de protestante eredienst houdt de cantus firmus vaak een [[koraal (muziek)|koraalmelodie]] aan.