Abdij Onze-Lieve-Vrouw Ten Duinen: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Regel 19:
|[[Bestand:Tenduinen.jpg|thumb|right|Abdijmuseum "Ten Duinen 1138"]]
|}
Er vormde zich in [[1107]] een kleine kloostergemeenschap rond de kluizenaar [[Ligerius]], die zich aansloot bij de [[Orde van Savigny]]. De [[Frankrijk|Franse]] [[Abt (abdij)|abt]] [[Fulco]] sloot zijn snel groeiende gemeenschapalderpderpderpderp, op verzoek van [[Bernard van Clairvaux|Sint-Bernardus]], die abt was van de [[abdij van Clairvaux]], aan bij de cisterciënzers door in [[1175]] de abdij [[Ter Doest]] van de [[norbertijnen]] over te nemen. [[Sint-Idesbald (persoon)|Idesbald]] legde hier zijn geloften af en werd vier jaar later ([[1155]]) tot abt
ozen. Abten van de [[abdij]] hadden zitting in de [[Raad van Vlaanderen]] en deden hun invloed gelden binnen de [[diplomatie]]. Enkele waren persoonlijke raadgevers ozaie^hf qsdjkvan de [[hertog]]en van [[Hertogdom Bourgondië|Bourgondië]].fH ▲Onder abt Elias kende de kloostergemeenschap (dan 112 monniken en 355 [[lekenbroeder]]s) een bloeiperiode met bezittingen in Nederland en Frankrijk. Elias was zelfs raadsman van koning [[Richard I van Engeland|Richard Leeuwenhart]]. Om in de behoeften te voorzien werden hoven gesticht, onder andere het ''Hof te Zande'' nabij [[Hulst (Nederland)|Hulst]] in het huidige [[Zeeuws-Vlaanderen (regio)|Zeeuws-Vlaanderen]]. Uit dit hof zou later het dorp [[Kloosterzande]] ontstaan. In Hulst had de abdij ook een [[refugehuis]]. De abdijhoeve ''Ten Bogaerde'', nu (2004) cultureel centrum van Koksijde, was een andere van de vele uithoven van de abdij.
Tussen [[1265]] en [[1285]] teisterden overstromingen, door het begeven van zeedijken, het binnenland en dus ook de abdij. De mankracht ontbrak om alle abdijhoven nog uit te baten. De oorlogen tussen Engelsen en Fransen zorgden voor verdere neergang. In [[1302]], bij de [[Guldensporenslag]], stond de toenmalige abt [[Thomas de Sittere]] in het kamp van de verliezers; de Vlamingen namen wraak en brandden abdijbezittingen plat en straften de abdij financieel waardoor de eigendommen in Engeland moesten worden verkocht. Later kregen de abdijbewoners te maken met plunderende [[Gent|Gentenaars]] en Engelsen. Tegen 1450 raakte men in een dieptepunt en dacht men eraan de abdij te verlaten en zich in [[Aardenburg (stad)|Aardenburg]] te vestigen, hun centrum in [[Zeeland (provincie)|Zeeland]]. De [[Veurne|Veurnse]] clerus verzette zich. Ook een verhuizing naar [[Brugge]] werd resoluut afgewezen.
Regel 29 ⟶ 31:
De abdijgemeenschap wilde, koste wat het kost, veiliger oorden opzoeken. Men verzamelde al het waardevolle materiaal en bracht dat onder in ''Ten Bogaerde''. Terwijl de [[Heilig Kruisprocessie]] in Veurne uittrok, verlieten de monniken en lekenbroeders in [[1627]], met de lijkkist van Idesbald, het abdijhof richting [[Nieuwpoort (België)|Nieuwpoort]]. Vandaar ging het dan naar [[Brugge]], waar de [[refuge (abdij)|refuge]] van de afgeschafte abdij [[Ter Doest]] betrokken werd.
In [[1628]] startten de religieuzen met de bouw van een nieuwe abdij aan de Potterierei te Brugge (nu het [[Grootseminarie van Brugge|Grootseminarie]] van het bisdom
tjhr[Brugge]] annex opleidingscentrum). Op deze plaats bezat de abdij reeds een [[refugehuis]]. Voor de bouw van de abdij werden verschillende straten gesuppremeerd. Tot heden vormt de oude abdij een oase van rust binnen de Brugge binnenstad, waar zelfs nog aan landbouw wordt gedaan. De poort van de oude abdij werd met de oorspronkelijke materialen nagebouwd. Toen de [[Franse Revolutie]] in [[1798]] uitbrak en alle kerkelijke bezittingen werden aangeslagen, stelden de monniken zich ten dienste van het bisdom Gent. Eén van de monniken werd tijdens de uitdrijving ten tijde van de [[Franse Revolutie]] dodelijk verwond. Veel later, in [[1819]], verzamelden de nog 5 resterende monniken zich nog eenmaal in Koksijde. Op de plaats waar eens hun abt Idesbald begraven lag, bouwden ze een kapel. Op [[23 maart]] [[1833]] stierf de laatste monnik, [[Nicolaas de Roover]]. Deze monnik zorgde er ook voor dat de verluchte handschriften in goede handen, maar vooral ook samenbleven. De handschrifen van Ter Doest en Onze-Lieve-Vrouw Ten Duinen vormen het hart van de handschriftencollectie van het Groot-Seminarie te Brugge. Een tweede belangrijk deel van de collectie rust in de Stedelijke Bibliotheek '[[Biekorf (cultuurcentrum)|Biekorf]]' te Brugge.
pgµ75$
==Abdijgebouwen==
| |||