The Pretty Things: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Robot: Verplaatsing van 15 interwikilinks. Deze staan nu op Wikidata onder d:q1364657 |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 13:
The Pretty Things spelen -net als de Stones- wat in die tijd [[beatblues|R&B]] wordt genoemd: een vorm van [[beatmuziek]] gebaseerd op Amerikaanse [[blues]] (Muddy Waters, Jimmy Reed) en [[rock-'n-roll]] (Chuck Berry, Bo Diddley). Aanvankelijk zetten ze met hun ongeremde optredens (met name Phil May en Viv Prince laten zich nogal gaan) de zalen in Londen & omstreken op z'n kop. Ze krijgen via hun manager Jimmy Duncan een platencontract bij Fontana en hun eerste single ''Rosalyn'' wordt in mei [[1964]] een bescheiden hit. "Ruiger en lelijker dan de Stones" is de slogan waarmee de Pretty Things op de kaart worden gezet.
Het grootste succes komt in november '64 als ''Don't bring me down'' in Engeland nét de Top 10 binnenkomt. Het zelfgeschreven ''Honey I need'' doet het begin [[1965]] wat minder, maar in maart van dat jaar zijn The Pretty Things wel op de [[AVRO]]-tv de sterren van het [[Blokker (plaats)|Blokker]] festival (aangekondigd door [[Jos Brink]]). De Nederlandse platenmaatschappij van de band, [[Phonogram Records]] brengt Bo Diddley's ''Road Runner'' van de eerste [[Langspeelplaat|LP]] op single uit en dat wordt in Nederland het bekendste Pretty Things nummer. De band maakt een verpletterende indruk op de Nederlandse beatmuzikanten en de Pretties zijn dan ook van grote invloed op het ontstaan van de [[Nederbiet]]. Dit is duidelijk te horen in nummers als ''You mistreat me'' ([[The Outsiders (band)|The Outsiders]]) en ''You're the victor'' ([[Q'65]]). Waar de groep in Nederland als een Engelse topgroep wordt beschouwd, zijn ze in Engeland eind 1965 niet meer dan een derderangs beatgroep die één Top 10 hitje heeft gehad.
===1966-1967 Verval===
| |||