Kerklatijn: verschil tussen versies

Voor de oorsprong van het Kerklatijn moet men terug naar de geschiedenis van het Latijn en van de vroege kerk. Origineel sprak de bevolking van [[Rome (stad)|Rome]] de taal van [[Lazio|Latium]] het ''prisca latinitas'' genoemd. Deze taal kan gezien worden als de voorouder van zowel het vulgair Latijn (vulgair hier in de betekenis van het gewone volk) als van het litteraire Latijn. Litteratoren zoals [[Lucius Livius Andronicus|Livius Andronicus]] (ca. 284-207 v.Chr.), [[Gnaius Naevius|Naevius]] (ca. 270-201 v.Chr.), en [[Titus Maccius Plautus|Plautus]] (ca. 250-184 v.Chr.), in de 3e eeuw v.Chr, zijn de eersten die de taal voor literaire doeleinden gaan gebruiken en met hen ontstaat er een breuk tussen het gesproken Volkslatijn en het Latijn dat voor literaire doeleinden wordt gebruikt, maar het is natuurlijk maar een begin en staat nog ver af van de taal van [[Horatius]] (65-8 v.Chr.) en [[Vergilius]] (70-19 v.Chr.). Het zijn vooral schrijvers van [[Griekenland|Griekse]] origine en Grieks geschoold, zoals Livius Andronicus, [[Quintus Ennius|Ennius]] (239-169 v.Chr.), [[Lucius Accius|Accius]] (170-85 v.Chr.) en [[Marcus Pacuvius|Pacuvius]] (ca. 220-130 v.Chr.) die Griekse toneelstukken, zowel drama’s als komedies, gaan vertalen en het Latijn gaan [[Hellenisme|helleniseren]]. Ze introduceren zowel nieuwe woordenschat als een veel striktere structuur en grammatica naar model van het [[Grieks]]. Deze beweging had de steun van hogere klasse in Rome en het was trouwens ook voor die hogere klasse dat die schrijvers werkten. Zo ontstond het klassieke Latijn, dat we kennen van de werken van [[Julius Caesar|Caesar]] (ca. 100 -44 v.Chr.), [[Marcus Tullius Cicero|Cicero]] (106-43 v.Chr.), Vergilius en [[Publius Cornelius Tacitus|Tacitus]] (ca. 56-117), onder invloed van de politieke en intellectuele aristocratie. De gewone Romeinen bleven uiteraard hun volkse Latijn spreken en de twee versies bestaan naast elkaar, de ''sermo urbanus'' en de ''sermo vulgaris'' vanaf de 3e eeuw v.Chr. Uit de noodzaak van de onderlinge communicatie ontstaat daarop een spreektaal die elementen van beide bevat en die men de ''sermo cotidianus'' noemt.