Gerhard Schröder (CDU): verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k r2.7.2+) (Robot: interwiki gewijzigd van zh:格哈特·施罗德 (CDU) naar zh:格哈特·施罗德 (基民盟)
aanv.
Regel 5:
Opgeleid als jurist werd hij na de [[Machtergreifung|machtsovername]] door [[Adolf Hitler|Hitler]] op 1 april [[1933]] lid van de [[Nationaalsocialistische Duitse Arbeiderspartij|NSDAP]] en tegelijkertijd ook lid van de [[Sturmabteilung|SA]]. Het jaar daarop liet hij zijn lidmaatschap van de SA niet verlengen. In 1939 werd hij opgeroepen voor de [[Wehrmacht]]. In 1941 trad hij na ontmoetingen met leden van de [[Bekennende Kirche]] uit de NSDAP. Later tijdens de [[Tweede Wereldoorlog]] raakte hij in [[krijgsgevangen]]schap en bleef tot 1945 krijgsgevangene. Na de oorlog werkte hij onder meer een tijd als [[advocaat (beroep)|advocaat]].
 
In [[1945]] was hij een van de medeoprichters van de CDU in [[BondsrepubliekGeallieerde Duitslandbezettingszones (1949-1990)in Duitsland|West-westelijke bezettingszones van Duitsland]]. Van 1949 tot 1980 was hij voor deze partij lid van de [[Bondsdag]]. Van [[1953]] tot [[1961]] was hij minister van Binnenlandse Zaken (onder [[bondskanselier (Duitsland)|bondskanselier]] [[Konrad Adenauer]]), van 1961 tot [[1966]] minister van Buitenlandse Zaken (onder Adenauer en diens opvolger [[Ludwig Erhard]]) en van 1966 tot [[1969]] minister van Defensie (onder [[Kurt Georg Kiesinger]] in de [[Große Koalition]], de [[coalitie]] van [[Christlich Demokratische Union Deutschlands (BRD)|CDU]]-[[Christlich-Soziale Union|CSU]] en [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]]).
 
Schröder behoorde tot de [[Atlantici]], die Europese politici die een voorstander zijn van een hechte band met de [[NAVO]] en daarbinnen in het bijzonder met de [[Verenigde Staten]]. De voorkeur voor [[Frankrijk]] die bondskanselier Adenauer in de [[jaren zestig]] steeds meer aan de dag begon te leggen, leidde daarom tot ergernis bij hem.
 
Tijdens zijn ministerschap van Buitenlandse Zaken trachtte hij de Duitse buitenlandse politiek wat het toenmalige [[Oostblok]] aanging voorzichtig bij te stellen door handelsbetrekkingen met diverse Oost-Europese landen ([[Roemenië]], [[Polen]], [[Hongarije]] en [[Bulgarije]]) aan te gaan, de zogeheten ''[[Politik der kleinen Schritte]]'' ('politiek van de kleine stappen'). VanwegeOp tegenwerkingde uit11e zijnpartijdag eigenvan partijde alsmedeCDU doorin toedoenjuni van1962 stelde hij deze politiek voor. Binnen de overheersendeCDU was deze benadering omstreden: de Bondsrepubliek hanteerde destijds de [[Hallsteindoctrine]] in eigen land (West-Duitslanden wildeonderhield geen diplomatieke relaties met landen die de [[Duitse Democratische Republiek|Oost-DuitslandDDR]] erkenden. Het eerste handelskantoor werd in Warschau op 7 maart 1963 geopend. Eind 1964 had de Bondsrepubliek in alle Oostblokstaten behalve de DDR een handelskantoor geopend.<ref>Torsten Oppelland: ''Gerhard Schröder (1910-1989). enPolitik zwischen Staat, Partei und Konfession''. Droste, Düsseldorf 2002</ref> Tijdens zijn tweede ministerschap zag Schröder vanwege verzet uit zijn eigen partij geen kans om de waakzaamheidpolitiek van de [[DuitseHallsteindoctrine Democratischete Republiek|DDR]]beëindigen. richtingDit anderegebeurde Oostbloklanden,pas kwamdoor erzijn opvolger als minister van diebuitenlandse bijstellingzaken, weinig[[Willy terechtBrandt]].
 
In 1969 probeerde hij namens de CDU en de [[NPD]] [[bondspresident (Duitsland)|bondspresident]] te worden maar werd met zes stemmen nipt verslagen door [[Gustav Heinemann]], de kandidaat van de [[Sozialdemokratische Partei Deutschlands|SPD]]. Schröder behaalde 48,8 procent van de stemmen van de [[bondsvergadering (Duitsland)|bondsvergadering]] en Heinemann 49,4 procent.
 
{{appendix}}
{{Commonscat|Gerhard Schröder (CDU)}}