Verbanning: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
→Verbanning als straf: Dan is het geen verbanning, laat staan dat het een opgelegde straf is |
Ik zou het inderdaad niet verbanning noemen, maar wel ballingschap. De afgebeelde persoon is een voorbeeld. |
||
Regel 4:
== Verbanning als straf ==
Verbanning kwam in de [[Middeleeuwen]] voor in [[Vrije rijksstad|vrije steden]]. Wie een bepaald [[misdrijf]] pleegde werd uit de stad gezet en mocht niet meer in haar [[Jurisdictie|rechtsgebied]] terugkomen, meestal op [[doodstraf|straffe van de dood]]. Het rechtsgebied van een stad kon zijn afgebakend met [[banpaal|banpalen]]. De veroordeelde werd geacht de stad verlaten te hebben als hij de banpaal was gepasseerd. Wanneer de veroordeelde een vreemdeling was maakte dit voor hem weinig uit (hoewel er vaak bijkomende straffen zoals een [[boete]] werden opgelegd), maar voor een ingezetene was dit een erg zware straf, omdat het contact met familie en vrienden grotendeels verloren ging.
Een vergelijkbare situatie komt tot heden voor als iemand erin slaagt het land te ontvluchten waarin hij veroordeeld is. In dat geval was het niet de bedoeling van de autoriteiten dat hij het land zou verlaten.
Later groeide het idee dat veroordeelden zich ook konden verbeteren en zich ook nuttig konden en moesten maken. Verbanning hield in de 18e, 19e en 20e eeuw [[deportatie]] naar een [[strafkolonie]] in, waar gewerkt moest worden. Na de strafperiode bleven bannelingen vaak, hoewel het ze formeel vrij stond om terug te keren. Grotere landen, zoals het [[Britse Rijk|Britse]] en het [[Keizerrijk Rusland|Russische Rijk]], gebruikten bannelingen om wilde gebieden als [[Siberië]] en [[Australië (continent)|Australië]] te ontginnen. In de [[Sovjet-Unie]] werden hele volken verbannen naar [[Centraal-Azië]] en Siberië. Daar stonden ze onder controle van de geheime dienst [[NKVD]], die ervoor moest zorgen dat de bannelingen zich niet buiten het aangewezen gebied waagden.
| |||