Leger van het Romeinse Keizerrijk: verschil tussen versies

In tegenstelling tot republikeinse tijden, waar een legeraanvoerder bij zijn troepen was en door zijn aanwezigheid tot loyaliteit inspireerde (bijvoorbeeld [[Julius Caesar|Gaius Julius Caesar]]), was het nu mogelijk dat een aan de grens gestationeerde [[Romeins legionair|legionair]] gedurende zijn hele diensttijd de man waarvoorvoor wie hij vocht nooit te zien kreeg. Het grote gevaar was dus dat de legioenen trouw zouden zweren aan een populaire commandant en in opstand zouden komen, zoals ook inderdaad gebeurd is<ref>Bijvoorbeeld in het beruchte [[vierkeizerjaar]] en de aanloop daarheen.</ref>. Om de keizer in de gedachten van de troepen te houden werd een ''[[imaginifer]]'', een "beeltenisdrager" aan de legioenen toegevoegd en de legerleiding werd aan verwanten van Augustus, zoals [[Nero Claudius Drusus|Drusus]] en [[Tiberius Claudius Nero (zoon)|Tiberius]] toevertrouwd en werd het rijk uitgebreid tot aan de [[Elbe (rivier)|Elbe]]. De [[slag bij het Teutoburgerwoud]] in [[9]] n. Chr., waarbij de XVIIe, XVIIIe en XIXe legioenen werden vernietigd, was de enige zware nederlaag die in deze tijd werd geleden.