Castraat: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Een onevenwichtig temperament is niet echt een lichamelijk ongemak te noemen.
Regel 2:
'''Castraten''' waren in Europa volwassen mannelijke [[zanger]]s die in hun jeugd (voordat ze 10 jaar oud waren) [[castratie|gecastreerd]] werden om hun hoge (sopraan-)stem te kunnen behouden. Het verwijderen van de testikels hield de stembanden klein, maar liet het lichaam en vooral de longen doorgroeien, waardoor goede castraten hun ’kinderstem’ met grote kracht konden laten klinken. In de periode van de [[Barokmuziek|barok]] werd castraatzang hogelijk gewaardeerd, onder meer in kerkkoren en opera's. Maar reeds veel vroeger werden castraten in Europa gesignaleerd. Reeds voor 1600 werkte [[Orlandus Lassus]] in München met castraten. De traditie is vooral bekend als Zuid-Europees en meer in het bijzonder Italiaans. Vermoedelijk is ze echter afkomstig uit het nabije Oosten en kwam ze Europa binnen via Spanje. Ze waren nodig omdat vrouwen niet in het openbaar mochten optreden. Hun rol werd dan ingenomen door castraten. In het protestantse Noord-Europa was castratie van jongens verboden en in de protestantse kerkmuziek speelden castraten geen rol. De praktijk van prepuberale castratie verminderde sterk in de laat 18e eeuw en werd in Italië verboden in 1870.
 
Veel jongens overleden als gevolg van de castratie door het destijds ontbreken van hygiëne of antibiotica. Ook kreeg niet iedere castraat als volwassene een fraaie stem. De als zanger mislukte castraten waren dubbel te beklagen. Lichamelijke ongemakkenOngemakken als gevolg van de castratie zijn een onevenwichtig temperament, uitzonderlijk lange holle beenderen en urologische klachten. Op 18e-eeuwse karikaturen staan castraten met uit hun krachten gegroeide en mismaakte lichamen. Op de portretten hebben de schilders deze misvorming gecamoufleerd.
 
[[Bestand:AlessandroMoreschi-AveMaria.ogg|miniatuur|recvhts|[[Alessandro Moreschi]] zingt in 1904 ''Ave Maria'']]