Het ontwerp was er op toegespitst om de nucleaire lading met een “shaped charge” ([[holle lading]]) zodanig bijeen te drukken dat een efficiënte [[nucleaire kettingreactie]] in de bomkern kon plaatsvinden. Daartoe was aan de buitenzijde van de bom, zoveelzo veel mogelijk bolsymmetrisch, een geometrie van zeskante en vijfhoekige blokken explosief materiaal aangebracht (2), die op de vooringestelde hoogte elk door een eigen elektrische [[ontsteker]] (1) tegelijk tot explosie kon worden gebracht. Het [[explosief|vlamfront]] breidt zich dan aanvankelijk in ieder blok convex uit (“bol”-vormig, 3), maar wordt door de vorm en samenstelling (4) van de dieper gelegen laag explosief materiaal concaaf (hol). In laag 5 is het vlamfront dan in voldoende mate bolsymmetrisch, waarna aluminium schil 6 de drukstoot doorgeeft aan de uranium bol 7, die daardoor inwaarts versnelt. Plutonium bol 7 (de “pit”) wordt samengeperst en de polonium-beryllium-neutronenbron 8 ontsteekt door de grote compressie. Er komt daardoor een nucleaire explosie op gang, waarbij aanvankelijk de zich nog naar binnen bewegende zware uraniumlaag (7) de “pit” lang genoeg bijeen houdt om een grote [[neutron]]envermenigvuldiging te realiseren (opsluiting van de kettingreactie d.m.v. de binnenwaarts gerichte [[Impuls (natuurkunde)|impuls]] van de uraniumschil: ''inertial containment'' of [[traagheid]]sopsluiting).
