Groot Begijnhof Sint-Elisabeth: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
taal |
|||
Regel 13:
In de 13e eeuw verhuisden de [[Cisterciënzers|Cisterciënzerinnen]] vanuit hun kloosterpand in [[Onderbergen]], naast de [[Sint-Michielskerk (Gent)|Sint-Michielskerk]], naar hun nieuwe klooster met infirmerie, genaamd "Haven van Maria" of nog "Toevlucht van Maria", vandaag beter bekend als de [[Bijloke]]. Zij dankten hun nieuwe [[abdij]] aan de interventie van Gravin [[Johanna van Constantinopel]], dochter van [[Boudewijn I van Constantinopel|Boudewijn IX van Vlaanderen]], die in 1236 in [[Rijsel]], een vergelijkbare infirmerie stichtte, het [[Hospice de la Comtesse Jeanne]].
Een aantal godvruchtig levende vrouwen (de mulieres sanctae, de mulieres religiosae, de virgines continentes) die aanvankelijk leefden in de schaduw van het klooster in Onderbergen om er een bijdrage te leveren aan de ziekenzorg, verhuisden mee naar de nabijheid van de Bijloke. Maar weldra kregen ook zij, door tegemoetkoming van Gravin Johanna van Constantinopel, de beschikking over een stuk land,
Het begijnhof uit [[1234]] groeide in de loop der eeuwen uit tot een begijnhofstad bestaande uit een kerk, het huis van de grootjuffer, een infirmerie, een infirmeriekapel, 18 conventen en 103 begijnenhuizen, een [[bleekweide]] en een boomgaard.
Een samenloop van omstandigheden, zoals de [[Franse Revolutie]] (waardoor de kerkelijke goederen eigendom van de gemeenten werden), het aan de macht komen van een [[liberaal]] stadsbestuur in de stad Gent, de [[industriële revolutie]] (met de vraag naar goedkope arbeiderswoningen) en het idee van de stadsarchitecten om de stad Gent "open te gooien" door onder meer het Begijnhof af te breken, leidde er uiteindelijk toe dat de begijnen zich verplicht zagen te verhuizen
==Na 1874==
| |||