Hoogspanningsleiding: verschil tussen versies

Een '''hoogspanningsleiding''' is een [[elektriciteitsleiding]] die wordt gebruikt voor het vervoer van [[elektriciteit]] onder [[hoogspanning (elektriciteit)|hoge spanning]] over grote afstanden. Deze leidingen maken doorgaans deel uit van een [[hoogspanningsnet]]. De leidingen bevinden zich over het algemeen op land in de lucht en lopen over [[hoogspanningsmast]]en en worden dan hoogspanningslijn genoemd. In het water hetenof zein hoogspanningskabelsde diegrond overzijn de bodemleidingen vangeïsoleerd deen zeeheten ofze het meer lopenhoogspanningskabels. In Nederland worden de leidingen wel steeds meer onder de grond gebracht.

Bij het vervoeren van elektriciteit onder [[hoogspanning (elektriciteit)|hoge spanning]] is een lagere stroomsterkte en bijgevolg een dunnere kabelgeleider nodig voor hetzelfde vermogen. Omgekeerd is het bij dezelfde kabeldiktedikte van de geleider mogelijk een groter vermogen te transporteren. Naast de hogere transportcapaciteit is er als tweede voordeel het lagere energieverlies langs de lijn omwille van de lagere stroomsterkte.

Een normale leiding (kabel) van een hoogspanningsleiding (110 [[Volt (eenheid)|kV]]) bestaat uit een zevenaderige staalkern met een totale dwarsdoorsnede-oppervlakte van 60 mm² omgeven door een vlechtwerk van 30 aluminiumaders met een totale dwarsdoorsnede-oppervlakte van 257 mm². Bij een [[nennstroom]]nominale stroom van 560 A per leiding hebben zes leidingen een capaciteit van 215 [[Voltampere|MVA]]. Met een 380-kV-leiding met 1.300 A per buitenleiding kan meer dan 900 MVA getransporteerd worden, waarbij de [[natuurlijke capaciteit]] 600 MW bedraagt.