Brosheid: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k r2.7.3) (Robot: gewijzigd: vi:Độ giòn
Mexicano (overleg | bijdragen)
k wijziging op verzoek, zie Wikipedia:Verzoekpagina voor bots met AWB
Regel 4:
Een brosse breuk is een [[breuk (mechanica)|breuk]] waarin het materiaal (in tegenstelling tot een [[taaiheid|taaie]] breuk) weinig energie nodig heeft om te breken.
 
De zgn.zogenaamde breuktaaiheid van een materiaal kan met behulp van een [[kerfslagproef]] worden bepaald. Ook uit een [[trek-rek-kromme]] kan worden bepaald of een materiaal bros of taai is, zo zal een klein [[oppervlakte|oppervlak]] onder de curve aangeven dat het bros is. Tevens zal er dan geen [[insnoering]] en niet of nauwelijks [[plastische vervorming]] zijn opgetreden.
 
In de praktijk wordt de gewenste taaiheid van een materiaal aangegeven door de kerfslagwaarde. Indien er materiaaleisen gesteld worden, wordt er naast de sterkte-eisen ook vaak een kerfslagwaarde bij een bepaalde temperatuur bij gevraagd. Deze kerfslagwaarde is in feite de energie die wordt gebruikt om een staafje te breken; dus hebben taaie materialen een hogere kerfslagwaarde dan brosse materialen. Vooral in de offshore en scheepvaartindustrie worden er hoge eisen gesteld aan het materiaal met betrekking tot de taaiheid. Indien er aan het staal gelast moet worden en als het materiaal bij lage temperaturen moet worden gebruikt zijn de eisen zeer hoog. Meestal is dat materiaal zo taai dat de taaiheid bij 0°[[Celsius]] niet kan worden gemeten en wordt de waarde gevraagd bij -20° of -40°C. Veel materialen (waaronder staal) hebben een overslagpunt als de breuktaaiheid wordt afgezet tegen de [[temperatuur]] van het materiaal. Bij lage temperaturen gedraagt het materiaal zich significant minder taai dan bij hogere temperaturen. Dat is ook de reden waarom van een bepaald materiaal de kerfslagwaarde niet van de ene temperatuur naar de andere kan worden omgerekend.