Cagoule: verschil tussen versies

De Cagoule was een geheim ''Comité van revolutionaire actie'', opgericht door Jean Filliol en [[Eugène_Deloncle | Eugène Deloncle]]. De Cagoule wilde de voortzetting zijn van het rechtse oproer van 6 februari 1934. In de praktijk kwam dit erop neer, dat de samenzweerders van de Cagoule tot gewelddadige actie overgingen wanneer de Franse autoriteiten in hun ogen geen of te weinig actie ondernamen tegen het [[Volksfront]] en 'links' in het algemeen. De Cagoule recruteerderekruteerde vooral mensen uit kringen van de [[Action française]] van [[Charles Maurras]], de Vuurkruisers ([[Croix de Feu]]) van kolonel De la Rocque en de Camelots du Roi, een monarchistische groepering die al eerder uit de Action française voortgekomen was. In januari 1935 kon Deloncle in het diepste geheim zijn samenzweerders een organisatorisch kader geven. Hij kreeg toen de beschikking over aanzienlijke middelen, verschaft door zijn vriend Eugène Schueller, oprichter en eigenaar van de cosmetica-onderneming l'Oréal <ref name="fr.wikipedia.org">http://fr.wikipedia.org/wiki/La_Cagoule</ref>. Ook cagoulard André Bettencourt kwam uit de kring van [[L'Oréal]].

In juni 1936, na de officiële installatie van de Volksfrontregering, probeerde de Cagoule de regering van [[Léon Blum]] te destabiliseren en kwam het tot enkele gewelddadige aanslagen. Een van de eerste in de reeks was de moord in januari 1937 op Dimitrij Navasjin, die een rol had gespeeld in de erkenning door Frankrijk van de Sovjet-Unie. De actie die daarna tot een echte affaire uitgroeide was de moord op de gebroeders Sabatino en Carlo [[Carlo_RosselliCarlo Rosselli| Rosselli]], emigranten uit de Italiaanse oppositie tegen [[Benito_MussoliniBenito Mussolini| Mussolini]], op 9 juli 1937. De Cagoulards kregen er van het Italiaanse regime wapens voor terug, zoals zij ook door de leider van de opstandelingen tegen de Spaanse republiek, [[Francisco_FrancoFrancisco Franco| Franco]], ondersteund werden. Tijdens het presidentschap van [[François Mitterand]] (1981-1995) baarde de journalist Pierre Péan groot opzien, toen hij onthulde dat Mitterand tot de sympathisanten van de Cagoule had behoord en in de kringen van de moordenaars van de broers Rosselli had verkeerd <ref>Pierre Péan, Une jeunesse française. François Mitterand 1934-1947, (Fayard 1994), blz. 104-109</ref>. Schijnbaar sluitstuk in deze reeks was de bom die bij de zetel van de Franse werkgeversvereniging (Confédération générale du patronat français) twee agenten het leven kostte. Deze aanslag diende om te suggereren dat de communisten op het punt stonden een staatsgreep te plegen. Waarschijnlijk werd deze aanslag gefinancierd en mogelijk ook georganiseerd door [http://fr.wikipedia.org/wiki/Pierre_Michelin Pierre Michelin], sinds 1935 president-directeur van de Citroën-autofabriek<ref>http:// name="fr.wikipedia.org"/wiki/La_Cagoule</ref>.

Ook tijdens de bezetting kwam het tot aanslagen door leden van de Cagoule, echter meer vanuit een machtspositie dan als actie van samenzweerders. Vergelding was dan ook het motief van de bomexplosie die [[Marx Dormoy]] doodde, de minister uit de Volksfrontregering die de jacht op de Cagoule had geopend. De revolverschoten die in augustus 1941 zowel Pierre Laval als Marcel Déat ernstig verwondden, kwamen hoogstwaarschijnlijk uit de koker van Deloncle <ref>Fred Kupferman, Pierre Laval, (Tallandier 2006), blz. 353</ref>. Het verging de leden van de Cagoule niet veel anders dan hun rijke beschermheren: een deel trok de consequentie uit hun loyaliteit met Vichy en bleef tot het laatst toe collaboreren met de Duitse bezetter. Een ander deel maakte - zoals bijvoorbeeld François Mitterand - de overstap naar de Résistance, waarbij zich tussen beide kampen een uitgestrekte grijze zone bevond. Toen op last van generaal Charles de Gaulle de ex-cagoulard Maurice Duclos onderhandelingen opende met het bewind van Petain, kwam hij - niet tot zijn verrassing - te spreken met oude strijdmakkers uit de Cagoule<ref>http:// name="fr.wikipedia.org"/wiki/La_Cagoule</ref>.