Cagoule: verschil tussen versies

Na de Franse nederlaag tegen Duitsland sloot Deloncle zich aan bij admiraal [[François Darlan]], die een tijdlang de plaats van [[Pierre Laval]] innam als de ''dauphin'' van maarschalk Philippe [[Pétain]]. Onder Darlan vonden tal van cagoulards een onderkomen in het staatsapparaat van [[Vichy-Frankrijk]]. In de bezette zone moest onder druk van het Duitse bestuur de groepering rond Deloncle samengaan met de [[''Rassemblement national populaire]]'' van [[Marcel Déat]], een fusie die wegens verregaand geruzie mislukte. De beruchte Milice in Vichy-Frankrijk werd geleid door [[Joseph Darnand]], voorman van de Cagoule van [[Nice]].

Ook tijdens de bezetting kwam het tot aanslagen door leden van de Cagoule, echter meer vanuit een machtspositie dan als actie van samenzweerders. Vergelding was dan ook het motief van de bomexplosie die [[Marx Dormoy]] doodde, de minister uit de Volksfrontregering die de jacht op de Cagoule had geopend. De revolverschoten die in augustus 1941 zowel Pierre Laval als Marcel Déat ernstig verwondden, kwamen hoogstwaarschijnlijk uit de koker van Deloncle <ref>Fred Kupferman, Pierre Laval, (Tallandier 2006), blz. 353</ref>. Het verging de leden van de Cagoule niet veel anders dan hun rijke beschermheren: een deel trok de consequentie uit hun loyaliteit met Vichy en bleef tot het laatst toe collaboreren met de Duitse bezetter. Een ander deel maakte - zoals bijvoorbeeld François Mitterand - de overstap naar de ResistanceRésistance, waarbij zich tussen beide kampen een uitgestrekte grijze zone bevond. Toen op last van generaal Charles de Gaulle de ex-cagoulard JacquesMaurice Duclos onderhandelingen opende met het bewind van Petain, kwam hij - niet tot zijn verrassing - te spreken met oude strijdmakkers uit de Cagoule<ref>http://fr.wikipedia.org/wiki/La_Cagoule</ref>.

Het grijze gebied tussen verzet en collaboratie maakte na de bevrijding het mogelijk diverse cagoulards van vervolging te vrijwaren. Mede-cagoulards uit het verzet kwamen met ontlastende getuigenissen ten gunste van voormalige compagnons. Niettemin vindt in de herfst van 1948 toch het proces tegen de Cagoule plaats, want de moord op een minister wordt door de Franse staat niet vergeven. Het proces resulteerde in veroordelingen tot dwangarbeid ([http://fr.wikipedia.org/wiki/Henri_Martin_%28activiste%29 Henri Martin]), maar kende ook opzienbarende missers, zoals het buiten schot blijven van Eugène Schueller. Henri Martin ontsnapte aan de dwangarbeid en kwam eind jaren '50 terecht bij de [[Organisation de l'Armée Secrète|OAS]].