Bij een lijkschouw wordt onderscheid gemaakt tussen een inwendige en uitwendige lijkschouw. De uitwendige lijkschouw betreft een minder ingrijpend onderzoek waarbij de behandelend arts (of de [[gemeentelijk_lijkschouwer|gemeentelijke lijkschouwer]]) vaststelt of sprake is van een natuurlijk of een niet natuurlijk overlijden. De behandelend arts moet, als hij niet is overtuigd van een natuurlijke dood, de gemeentelijk lijkschouwer waarschuwen die dan de schouw en vervolgacties overneemt. In de praktijk zal de gemeentelijk lijkschouwer dan vaak ook de politie (recherche) erbij vragen. Het doel van de uitwendige schouw is in tegenstelling tot de gangbare gedachte <u>niet</u> om de dood vast te stellen, al is het wel verstandig dat de schouwarts voor aanvang uitwendige lijkschouw de dood vaststelt. De uitwendige schouw kan gevolgd worden door een [[Dood#Inwendige_schouw_.28ook_wel_obductie.2Fsectie.29|inwendige schouw]] indien daartoe aanleiding bestaat. In Nederland is het vaststellen van de dood niet meer voorbehouden aan artsen.
