Beleg van Tripoli (1102-1109): verschil tussen versies

Het volgende jaar (1102), ondernam Raymond met behulp van Byzantijnse constructeurs de bouw van [[Mons Peregrinus]], de ''Pelgimsberg'', om zo een blokkade op te werpen naar het binnenland van Tripoli. Met de Genuaan Hugo Embriaco, nam Raymond ook [[Gibelet]] in. Na de [[Slag bij Harran]] in [[1104]], vroeg Fakhr al-Mulk hulp aan Sokman, een voormalig Artuklu gouverneur van Jeruzalem, om te anticiperen; Sokman marcheerde naar Syrië, maar werd gedwongen weer terug te keren.

 

 

In [[1108]], werd het steeds moeilijker om voedsel naar de belegerde inwoners te brengen. Veel inwoners namen hun toevlucht naar andere steden als [[Homs]], [[Tyrus]] en Damascus. De edelen van de stad, die de kruisvaarders in een eerder stadium hadden verraden, werden geëxecuteerd in het kruisvaarders kamp. Fakhr al-Mulk, was radeloos aan het wachten op versterkingen van Seldjoek sultan [[Mehmed I Tapar]], die naar Bagdad getrokken was, eind maart met vijfhonderd manschappen en diversen giften. Tijdens zijn reis deed hij [[Damascus]] aan waar hij ontvangen werd door [[Toghtegin van Damascus|Toghtegin]], vervanger van de pas overleden Dukak, waar hij met open armen werd ontvangen. Eenmaal in Bagdad werd Mehmed I met groots vuurwerk ontvangen, en was de gedachten van Mechmed niet meer bij Tripoli maar moest er onderhandeld worden over een dispuut over [[Mosoel]]. Fakhr al-Mulk keerde zelf terug naar Damascus in Augustus, waar hij vernam dat Tripoli overhandigd was aan al-Afdal Shahanshah, vizier van Egypte, door de overige edelen, die het wachten beu waren van de terugkeer van de kalief.