Reactiviteit (scheikunde): verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Slecht geschreven meervoud |
|||
Regel 2:
== Oorzaken van reactiviteit ==
De oorzaken voor de reactiviteit van een chemische verbinding moet voornamelijk gezocht worden in fysische en [[Kwantumchemie|kwantumchemische]] eigenschappen van een verbinding ([[Orbitaal|orbitaalstructuur]]), de stabiliteit van de [[Chemische binding|bindingen]] en de elektronenverdeling binnen een molecule of atoomgroep (interne elektronenstructuur via [[Moleculaire orbitaal|moleculaire orbitalen]]). Het zijn met name de [[valentie-elektron]]en van een atoom die zijn reactiviteit vastleggen. Externe parameters, zoals [[temperatuur]], [[Druk (grootheid)|druk]], [[Concentratie (oplossing)|concentratie]], [[pH]], [[elektrische stroom]] en [[straling]], kunnen een invloed op de reactiviteit (op thermodynamisch en kinetisch vlak) uitoefenen.
Bij zuivere [[Vaste stof|vaste verbindingen]] spelen voornamelijk de fysische eigenschappen een rol. Zo zal het verfijnen van grove [[Kristal (natuurwetenschappen)|kristallen]] de reactiviteit in kinetische zin verhogen, omdat het contactoppervlak groter wordt. De kans op [[Botsingstheorie|botsingen]] met andere deeltjes wordt verhoogd en daarmee ook de reactiesnelheid. Anderzijds zal ook de interne [[kristalstructuur]] een bijdrage leveren aan de reactiviteit, maar dit is hoofdzakelijk van thermodynamische aard.
| |||