Vanallengordels: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k Code -> sjabloon
k 2x dezelfde link
Regel 2:
De '''Van Allen-gordels''', ook '''stralingsgordels''' of '''deeltjesgordels''' genoemd, zijn twee gordels van geladen [[deeltje]]s rond de [[aarde (planeet)|aarde]]. De laagstgelegen gordel, op een afstand van 2000-5000 km, bestaat voornamelijk uit [[proton (deeltje)|protonen]]. Deze werd in 1958 ontdekt door de [[kunstmaan|satelliet]] [[Explorer 1]]. De gordel is vernoemd naar zijn ontdekker [[James Van Allen]], die erop stond dat de satelliet een [[geigerteller]] aan boord zou meenemen.
 
De tweede gordel ligt op een hoogte tussen de 1300013 000 en 19000 19 000 km en is ongeveer 6000  km dik. Deze gordel bestaat voornamelijk uit [[elektron]]en en is door [[Pioneer-programma|Pioneer]] 1, 2 en 3 (ook in 1958) ontdekt en in kaart gebracht.
 
De deeltjes in de buitenste Van Allen-gordel zijn afkomstig van de [[zonnewind]], de deeltjes in de binnenste gordel(s) zijn afkomstig van kosmische straling.<ref>bron: Astrofysica syllabus - Lex Kaper (blz 102)</ref>
Regel 11:
 
== Esthetische aspecten ==
De Van Allen-gordels liggen voor het grootste deel op aanzienlijke hoogte boven het aardoppervlak, maar dat is niet overal het geval. Rond de polen naderen de magnetische veldlijnen het aardoppervlak. Een groot deel van de geladen deeltjes wordt teruggestuurd naar de andere pool, een klein aantal weet tot 40 à 50  km hoogte te geraken. Op die hoogte zijn niet veel luchtmoleculen, maar genoeg om het [[Poollicht|noorder]]- en [[Poollicht|zuiderlicht]] te laten ontstaan in de botsing tussen snelle geladen deeltjes en luchtmoleculen.
 
{{Appendix||2=