Geleide loonpolitiek: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Geen bewerkingssamenvatting |
Geen bewerkingssamenvatting |
||
Regel 9:
Dit beleid werd echter veel te lang volgehouden en in het begin van de jaren zestig keerde de wal het schip: er was een zeer aanzienlijk ficaal onzichtbaar, zgn. 'zwart' circuit ontstaan in de particuliere sector waarin werkgevers aan hun werknemers naast een wit, ook een zwart loon betaalden, hetgeen gefinancierd moest worden uit eveneens 'zwarte' omzetten. Zo onttrok een fors deel van de wassende economie zich aan het inmiddels nodeloos remmende overheidsbeleid en benadeelde de staat zichzelf door het gemis aan belastinginkomsten.
De geleide loonpolitiek werd daarom begin [[1960-1969|jaren '60]] door het [[kabinet-De Quay]] afgeschaft en ingeruild voor de 'vrije loonpolitiek'. Hierdoor werden de zwarte lonen en omzetten in één klap 'gewit'. De ambtenaren, van wie de lonen uiteraard 'geleid' waren gebleven en die daardoor ernstig op achterstand waren komen te staan, kregen met de '[[Edzo Toxopeus|Toxopeusronde]]' ook allemaal een flinke loonsverhoging en zo ontstond de zgn. loongolf, die een periode inleidde van hoge [[inflatie]].<ref> Deze had niet alleen negatieve effecten: de inflatie had een sterk stimulerend effect op de bestedingen, dat zich met name
'''Beleid en bestuur'''
Regel 19:
Een speciale rol in dit hele traject was weggelegd voor vijf organisatie-adviesbureaus. Zij voorzagen de overheid in deze periode van veel advies. Deze vijf bureaus waren Van Gogh en Rentenaar (opgericht in 1922), Louwerse (opgericht in 1925), Ydo (opgericht in 1942), [[Berenschot]] (opgericht in 1938), en Bosboom en Hegener.
{{references}}
[[Categorie:Economische geschiedenis van Nederland]]
| |||