De origine et situ Germanorum: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Luckas-bot (overleg | bijdragen)
k r2.7.1) (Robot: toegevoegd: br:Germania (levr)
k Code -> sjabloon
Regel 1:
[[Bestand:Gaius Cornelius Tacitus mirror.jpg|thumb|right|150px|[[Publius Cornelius Tacitus]]]]
De '''''De origine et situ Germanorum''''' (''Over de oorsprong en de ligging van de Germanen'', meestal afgekort tot '''''Germania''''') werd omstreeks [[98]] geschreven door de Romein [[Publius Cornelius Tacitus]] en is een [[Etnografie (sociolinguïstiek)|etnografische]] studie over de diversiteit van de [[Germanen|Germaanse stammen]] die buiten het [[Romeinse Rijk]] leefden.
 
== De Germania en de politiek ==
[[FileBestand:Imperium Romanum Germania.png|thumb|right|200px|Het Romeinse Rijk en ''Germania Magna'' in de 1e eeuw na Chr.]]
Bij het schrijven van de ''Germania'' werd Tacitus waarschijnlijk beïnvloed door drie gebeurtenissen. De nederlaag die de Romeinen leden in het [[Teutoburger Woud]] in het jaar [[9]] tegen de Germaanse stam de [[Cherusken]] onder leiding van [[Arminius (veldheer)|Arminius]] werd nog steeds gevoeld. Ten tweede was [[Rome (stad)|Rome]] in de jaren [[69]]-[[70]] geconfronteerd met een serieuze opstand door de [[Bataven]]. Ten slotte had Tacitus zijn eigen opvattingen over de oorlog die [[Titus Flavius Domitianus|Domitianus]] tegen de Germaanse stam de [[Chatti]] had gevoerd ([[83]] – [[85]]). Tacitus vond dat deze strijd onterecht als overwinning voor de Romeinen werd voorgesteld en verweet Domitianus dat hij de grens tussen het Romeinse Rijk en Germania veel dieper in het huidige [[Duitsland]] had kunnen leggen.
 
Regel 12:
|''Sescentesimum et quadragesimum annum urbs nostra agebat, cum primum Cimbrorum audita sunt arma Caecilio Metello et Papirio Carbone consilibus. ex quo si ad alterum imperatoris Traiani consulatum computemus, ducenti ferme et decem anni colliguntur: tam diu Germania vincitur.''
|
''Onze stad bestond 640 jaar toen men onder het consulaat van Caecilius Metellus en Papirius Carbo voor het eerst van de krijgsverrichtingen van de Kimbren hoorde. Als we vanaf die tijd tot aan het tweede consulaat van Traianus rekenen, dan zijn dat 210 jaren; zolang zijn we al bezig de Germanen te verslaan.''
|}
en even verder;
Regel 22:
|}
 
Volgens [[Publius Cornelius Tacitus|Tacitus]] waren de [[Germanen]] de grootste vijand van de Romeinen. Het beeld dat hij in de ''Germania'' van hen schetste is dan ook politiek gekleurd. Daarom stelde Tacitus de Germanen ten onrechte voor als een geografische, etnische en culturele eenheid, die het Romeinse Rijk nog steeds kon bedreigen (waar hij gelijk in had). Hij hield daarbij de Germaanse stammen ten voorbeeld aan de Romeinen die hun deugden als strijdbaarheid, deugdzaamheid en sociale structuur hadden verloren. De taaiheid die Rome in zijn strijd tegen [[Carthago]] had getoond stelde Tacitus nu bij de Germanen vast. Aan de andere kant waren Germanen al een eeuw lang uitstekende soldaten in de Romeinse legers.
 
In de ''Germania'' toonde Tacitus zich dan ook niet zozeer wetenschapper als wel politicus. Hij gaf, avant la lettre, het typische beeld van “de nobele wilde” dat ten voorbeeld gesteld wordt aan het zogenaamd beschaafde volk, in dit geval de Romeinen. Overigens hoeft dit niet als sympathie voor de Germanen te worden opgevat: Tacitus wilde zijn volk ook wijzen op de gevaren die de Germanen voor het Romeinse Rijk vormden, maar aan de andere kant zijn lovende woorden van Tacitus over Germanen (bijvoorbeeld over [[Arminius (veldheer)|Arminius]]) niet uitsluitend in dit werk te vinden.
Regel 31:
 
== De Germania in later tijden ==
 
De Germania is slechts uit een manuscript overleverd dat in het [[Vorstendom Hersfeld|klooster Hersfeld]] werd gevonden en in 1455 naar Italië werd overgebracht. Hier was Enea Silvio Piccolomini, de latere [[Paus Pius II]], de eerste die het boek onderzocht en de interesse van Duitse [[humanisme|humanisten]] wekte, zoals [[Conrad Celtes]], [[Johannes Aventinus]] en [[Ulrich von Hutten]] en de invloed was merkbaar. Onder andere vond de benaming ''Germanii'' ingang, een term die tot dan nauwelijks werd gebruikt. Sindsdien maakt het werk deel uit van het Duitse nationale bewustzijn en vormde een belangrijke inspiratiebron voor het Duitse [[nationalisme]] en het [[pan-germanisme]]. Om die reden noemde [[Arnaldo Momigliano]] het werk in 1956 "een van de gevaarlijkste boeken ooit geschreven".
 
== Opbouw ==
 
De Germania, al is het een tamelijk beknopt werk, kent twee delen: in het eerste worden zeden en gebruiken van de Germanen opgesomd, in het tweede deel wordt ingegaan op individuele volken en de onderlinge verschillen.
 
Regel 68 ⟶ 66:
 
== Noten ==
{{References}}
<references />
 
== Bibliografie ==