De veertiende eeuw is de Gouden Eeuw voor de orde van de karmelieten; zowel op intellectueel als op spiritueel vlak zijn er steeds ontwikkelingen. Er worden veel nieuwe kloosters gesticht en er wordt ook veel aandacht besteed aan de intellectuele vorming van de leden. Deze intellectuele bloei ligt echter, samen met het [[Westers Schisma]] ([[1378]]-[[1417]]) en de grote pestepidemie ([[1347]]-[[1354]]), ook aan de basis van het verval dat de Karmel op vele plaatsen meemaakt vanaf het einde van de 14eveertiende eeuw. De hierbij ontstane misbruiken doen al spoedig verlangen naar hervorming. De meest effectieve hervorming komt tot stand onder [[Theresia van Ávila]]. De pijlers ervan zijn armoede, gebed en afzondering. In 1568 ontstaat het eerste klooster van de '''ongeschoeide karmelieten''' (Ordo Carmelitarum Discalceatorum, OCD). Vanaf dit ogenblik bestaat er dus een scheiding tussen de geschoeide en de ongeschoeide karmelieten.
== Franse Revolutie ==
Op het einde van de 18deachttiende en in het begin van de 19enegentiende eeuw kennen de karmelieten een dieptepunt in hun geschiedenis, ditmaal veroorzaakt door externe factoren. Het is met name door de [[Franse Revolutie]] en de verspreiding van nieuwe ideeën door [[Napoleon Bonaparte|Napoleon]] dat aan de karmelieten de grootste slag wordt toegediend. Het resultaat van deze vervolgingsperiode is dramatisch geweest voor de karmelieten, zoals ook voor de meeste andere orden. Pas midden in de negentiende eeuw of later kwamen er nieuwe stichtingen. In Nederland en België verdwenen de geschoeide karmelieten praktisch volledig (uitgezonderd in [[Boxmeer (plaats)|Boxmeer]] en in [[Basiliek van Onze-Lieve-Vrouw van Troost|Vilvoorde]]). In enkele steden bleven de ongeschoeide karmelieten voortleven.
