Fares al-Khoury: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k r2.7.1) (robot Erbij: fa:فارس الخوری |
k Code -> sjabloon |
||
Regel 1:
[[Bestand:Faris al-Khoury.jpg|thumb
'''Fares al-Khoury''' ([[Hasbeya]] ([[Ottomaans Syrië]], nu [[Libanon]]), [[1877]] - [[Damascus]] ([[Syrië]]), [[1962]]) was een [[Ottomaans Rijk|Ottomaans]] en [[Syrië|Syrisch]] politicus.
Hij was een [[christen]] en werd in [[1908]] christelijk afgevaardigde voor [[Damascus]] in het [[Ottomaanse Rijk|Ottomaanse]] [[parlement]] in [[Constantinopel]] ([[Istanboel]]).
Al-Khoury werd na de stichting van het [[Groot-Syrië|Koninkrijk Groot-Syrië]] minister van Financiën ([[1920]]). Na de stichting van het [[Mandaatgebied|Franse mandaat]] over Syrië werd hij medestander van [[Abd al-Rahman Shahbandar]] en vicevoorzitter van de [[Volkspartij (Syrië)|Volkspartij]]. In [[1926]] werd hij minister van Onderwijs. Tijdens de [[Grote Revolte (Syrië)|Grote Revolte]] ([[1925]]-[[1927]]) speelde hij een vooraanstaande rol en werd Khoury gearresteerd en werd voor enige tijd verbannen. In [[1928]] werd hij in de Syrische [[grondwet]]gevende vergadering gekozen.
In [[november]] [[1932]] was hij nauw betrokken bij de vorming van het [[Nationaal Blok (Syrië)|Nationaal Blok]], dat zou uitgroeien tot de belangrijkste [[nationalisme|nationalistische]] partij. In [[1932]] werd hij in het [[Volksraad (Syrië)|parlement]] gekozen. In [[1936]] werd hij herkozen en tot [[1939]] was hij voorzitter van het parlement. In [[1936]] maakte hij deel uit van de delegatie die naar [[Frankrijk]] werd gestuurd om te onderhandelen over het [[Frans-Syrisch Verdrag]], dat zou moeten leiden tot onafhankelijk van Syrië<ref>[Het verdrag werd gesloten, maar nooit geratificeerd door het [[Nationale Vergadering (Frankrijk)|Franse parlement]].]</ref>. In [[1938]] nam hij ontslag als lid van het Uitvoerend Comité van het Nationaal Blok. Van [[1943]] tot [[1944]] was hij opnieuw parlementsvoorzitter.
Op [[14 oktober]] [[1944]] werd Khoury voor de eerste maal minister-president en leidde drie kort elkaar opvolgende regeringen. Na zijn aftreden als premier ([[1 oktober]] [[1945]]) hernam hij het ambt van parlementsvoorzitter. Na de [[Tweede Wereldoorlog]] sloot hij zich aan bij de [[Volkspartij (Syrië)|Volkspartij]]. In [[oktober]] [[1954]], na vijf jaar militaire regeringen, werden er [[verkiezingen|vrije verkiezingen]] gehouden die werden gewonnen door de [[neutralisme|neutralistische]] partijen en in mindere mate de [[Nationale Partij (Syrië)|Nationale Partij]] en de Volkspartij. Fares al-Khoury werd premier van een kabinet bestaande uit de Nationale Partij en de Volkspartij ([[3 november]] [[1954]]).
Regel 15:
== Zie ook ==
* [[Lijst van christelijke politici in het Midden-Oosten]]
* [[Lijst van premiers van Syrië]]
== Noot ==
{{References|85%}}
{{StartOpvolging}}
{{OpvolgingCombi
| lijst = [[Lijst van premiers van Syrië|Premier van Syrië]]<br />1944-1945
| vorige = [[Saadadallah al-Jabiri]]
| volgende = [[Saadallah al-Jabiri]]
}}
{{OpvolgingCombi
| lijst = [[Lijst van premiers van Syrië|Premier van Syrië]]<br />1954-1955
| vorige = [[Said al-Ghazzi]]
| |||