Don Pelayo: verschil tussen versies

 

Pelayo was een edelman van hoge komaf in het [[Visigotische koninkrijk]] dat in [[Iberisch Schiereiland|Iberië]] aan de macht was vanaf de vroege vijfde eeuw totdat het in [[711]] in de [[slag bij Guadalete]] door de Moren werd verslagen.

Mogelijk was Pelayo tijdens de slag bij Guadalte een van de lijfwachten van de Visigotische koning [[Roderik]]. Pelayo wist aan gevangenschap te ontsnappen en keerde terug naar zijn thuisland [[Koninkrijk Asturië|Asturië]], in het noorden van het hedendaagse Spanje. Daar was hij de leider van een opstand tegen [[Munuza]], de Moorse gouverneur van dat gebied.

 

 

Gedurende de eerste jaren was het koningschap van Pelayo meer fictie dan werkelijkheid omdat hij te maken had met een mogendheid die veel sterker was dan hijzelf. In [[722]] kreeg zijn koninkrijk vaste grond toen hij in de [[slag bij Covadonga]] een [[moslim]]overmacht, die Asturië kwam veroveren, van de kaart veegde.

Dit wordt gezien als de eerste christelijke overwinning van de Reconquista. De [[Moren]], rancuneus door hun verlies, beschreven Pelayo en zijn mannen in hun verslagen als “dertig wilde ezels”. Hoe dan ook, Pelayo had voor zijn land onafhankelijkheid verworven.

 

De echtgenote van Pelayo was [[Gaudiosa]], en twee kinderen worden genoemd:

 

Pelayo stierf in [[737]]. Zijn zoon Favila volgde hem op als koning. Lang kon hij niet van de troon genieten. Volgens legenden werd hij gedood door een beer.

De volgende koningen van [[Koninkrijk Asturië|Asturië]], [[León (koninkrijk)|León]], [[Castilië]], [[Portugal]] en [[Spanje]] zouden hun afstamming op Pelayo herleiden en nog verder terug.

 

 

{{Navigatie koningen Visigoten}}