Hoessein-McMahoncorrespondentie: verschil tussen versies

De '''Hoessein-McMahon-correspondentie''' was een briefwisseling van juli [[1915]] tot februari [[1916]] tussen [[Hoessein ibn Ali]], de [[Sjarif van Mekka]], en Sir [[Henry McMahon]], de [[VK|Britse]] Hoge Commissaris in [[Egypte]]. In de briefwisseling zegde het Verenigd Koninkrijk onafhankelijkheid toe aan de [[Arabieren]] in grote delen van het [[Midden-Oosten]].

Al voordat het [[Ottomaanse Rijk]] in [[1914]] aan de kant van [[Duitsland]] mee ging doen aan de [[Eerste Wereldoorlog]], hadden de Britten Hoessein benaderd. Zij wilden zijn steun als tegenwicht tegen de verklaarde ''[[jihad]]'' van de Ottomaanse [[sultan]]. De Britten hadden weinig interesse in het Midden-Oosten maar wilden zo snel mogelijk [[Turkije]] verslaan om door te kunnen stoten naar [[Centraal-Europa]].

In andere passages in dezelfde brief refereert McMahon aan de het feit dat de Arabieren exclusief advies moeten krijgen van de Britse overheid, een vage verwijzing naar de belangen van het VK[[Verenigd Koninkrijk]] in het Arabische gebied. De verwijzing naar de gebieden die nu Syrie[[Syrië]] en [[Libanon]] vormen, was een duidelijke verwijzing naar de [[Frankrijk|Franse]] en katholieke invloed in dat gebied.

In de geheime [[Sykes-Picot-overeenkomst]] [http://www.mideastweb.org/mesykespicot.htm] tussen het [[Verenigd Koninkrijk]] en [[Frankrijk]] van mei 1916, een half jaar na McMahons brief, werden de kustzones van de Arabische gebieden tussen beide landen verdeeld. Het binnenland bleef onverdeeld en er zouden een of meerdere Arabische stamhoofden onafhankelijk kunnen regeren. Daarnaast werd een toezegging gedaan voor een niet nader gespecificeerd internationaal bestuur rondom [[Jeruzalem]] en grote delen van Palestina.

In [[1917]] werd de [[Balfour-declaratie]] gepubliceerd, waarin de Britse overheid de toezegging deed voor een 'Joods Nationaal Thuis' in Palestina. De precieze vorm van dit 'thuis' was niet nader bepaald, maar voorLord Balfour en de Britse premier, zowel als vooraanstaande [[zionisme|zionisten]], gingen waser duidelijkvanuit dat zijdit een'thuis' staatop wilden,termijn alzou sprakenuitgroeien zijtot omeen tactischejoodse redenen liever van 'thuis'staat. [http://www.zionism-israel.com/Balfour_Declaration_1917.htm].

Faisal I en zijn broer [[Abdoellah I van Jordanië|Abdoellah]], die beiden de [[Arabische Opstand]] hadden geleid, verklaarden zich in 1920 onafhankelijk in Syrië/Libanon respectievelijk [[Irak]].

Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk haastten zich hierop de Hoge Raad van de [[Volkenbond]] bijeen te roepen. De Volkenbond bepaalde in [[1920]] dat Syrië en Libanon [[mandaatgebied]]en zouden worden van Frankrijk. Het Verenigd Koninkrijk kreeg het mandaat over Palestina, met een verwijzing naar het Joods Nationaal Thuis, en over [[Transjordanië]] en Irak.

In de zogenoemde ''[[Churchill White Paper]]'' [http://www.yale.edu/lawweb/avalon/mideast/brwh1922.htm] van [[1922]] werd nader ingegaan op de verschillende verdragen., Hoewelen bovengenoemdegeprobeerd briefde explicietgedane wordtbeloftes genoemdmet inelkaar dete ''Whiteverenigen. Paper'',Enerzijds verklaarde de Britse overheid toen dat hetPalestina ten westen van de [[Jordaan (rivier)|Jordaan]] (de ''[[Sandjak van Jeruzalem]]'' behoordezowel totals de in''vilayet van [[Beiroet]]'') behoorde tot de briefdoor McMahon genoemde uitgezonderde gebieden; anderzijds werd het gebied ten oosten van de Jordaan expliciet van joodse immigratie uitgesloten, en werd verklaard dat de Arabieren in Palestina niet onder joods bestuur zouden komen.