|
Op [[15 november]] [[2002]] volgde hij [[Jiang Zemin]] op als Secretaris-generaal van de Chinese Communistische Partij, en op [[15 mei]] [[2003]] werd hij door het [[Nationaal Volkscongres]] gekozen tot president van de [[Volksrepubliek China]],. In 2004 ten slotte volgde hij [[Jiang Zemin]] op als secretaris van het militaire comité.
de bevolking heeft hi jintau alleen maaar gekozen omdat ze medelijden met hem hadden
== Leiderschap ==
Sinds zijn aantreden als secretaris-generaal van de Communistische Partij heeft Hu zich een meer egalitaire stijl aangemeten dan zijn voorganger had. Hu heeft veel aandacht besteed aan bevolkingsgroepen binnen China die niet geprofiteerd hebben van de economische hervormingen en heeft een aantal zeer opzichtige bezoeken aan de armere gebieden gebracht met als doel deze gebieden beter te leren begrijpen. Zijn belangrijkste politieke leus is die van de 'harmonieuze samenleving': het evenwicht tussen stad en platteland, arm en rijk, overheid en onderdanen.
De grootste crisis in het begin van Hu's bewind was het uitbreken van de longziekte [[SARS]]. Na (breed gedragen) kritiek van de [[WHO|Wereldgezondheidsorganisatie]] op China wegens haar poging de zaak te verdoezelen en wegens het langzaam reageren op de crisis, ontsloeg hij een aantal hooggeplaatste partijleden – waaronder de minister van Volksgezondheid en de burgemeester van [[Peking]] – en ondernam hij stappen om China's rapportage aan internationale medische organisaties transparanter te maken.
Opvallend was de milde reactie van Peking op protesten in [[Hongkong]] tegen Artikel 23 in [[2003]]. In een niet eerder voorgekomen beslissing werd de voorgestelde wetgeving op [[1 juli]] van dat jaar ingetrokken. Tegelijkertijd ging Hu publiekelijk vierkant achter Hongkongs partijbaas [[Tung-Chee Hwa]] staan, na de stemming in Hongkong gepolsd te hebben. Heel anders was de reactie toen in de aanloop naar de [[Olympische Zomerspelen 2008|Olympische Spelen van Peking]] onrust ontstond in [[Tibetaanse Autonome Regio|Tibet]], waar Hu zelf had meegewerkt aan de politiek van 'sinaficering'. De opstand werd met groot geweld neergeslagen, en de vermoedelijke leiders werden terechtgesteld. Hetzelfde gebeurde in [[Xinjiang]], waar de [[Oeigoeren]] in 2009 de [[Han-Chinezen]] begonnen aan te vallen. De toekenning van de [[Nobelprijs voor de Vrede]] aan de gedetineerde [[Liu Xiaobo]], initiatiefnemer van [[Charter 08]], leidde tot verkrampte commentaren. Vrouw en vrienden van Lioe werden onder bewaking geplaatst om te voorkomen dat iemand namens hem naar Oslo reisde. In Peking werd een "Confucius Vredesprijs" uitgereikt
aan [[Lien Chan]], een ijveraar voor samenwerking van Taiwan met de Volksrepubliek.
Sinds de jaren 1980 is China steeds verder geïnstitutionaliseerd en is de macht gedepersonaliseerd. Als reactie op de chaos tijdens de [[Culturele Revolutie]] heeft de Communistische Partij zich ten doel gesteld een ordelijk systeem van opvolging in het leven te roepen, alsmede een mechanisme ter voorkoming van het ontstaan van persoonscultussen.
China heeft een lange lijst van "gevallen kroonprinsen". Tijdens het leiderschap van Hu werd [[Zeng Qinghong]] daaraan toegevoegd. Zeng, die gezien werd als Jiangs rechterhand en voornaamste bondgenoot, beheerde de archieven van de partij en was verantwoordelijk voor het aannemen en ontslaan van de hoogste partijbonzen. Sommigen beschouwden Zeng, en niet Hu, in eerste instantie als grote man binnen de Vaste Commissie. Echter, tot grote verrassing van toeschouwers, nam Hu's macht toe. Belangrijke bondgenoten van Hu promoveerden naar belangrijke posten, hetzij door benoeming hetzij door verkiezing door lagere organen in een institutionele hiërarchie. Over het algemeen werd in de staatsmedia steeds minder melding gemaakt van Jiangs [[Theorie van drie Vertegenwoordigingen]] en steeds meer van de [[xiaokang maatschappij]] (min of meer de middenklasse-maatschappij). In 2007 (partij) en 2008 (staat) werd Zeng vervangen door een nieuwe 'rijzende ster': [[Xi Jinping]].
Hu en [[Wen Jiabao]] hebben geprobeerd China los te weken van het denkbeeld van economische groei tegen elke prijs, ten faveure van een visie die meer evenwicht houdt met de noden van sociale ongelijkheid en milieuschade, waaronder het gebruik van het groene [[bruto nationaal product]] in het nemen van personeelsbeslissingen.
== Denkbeelden ==
| 