Tous les matins du monde: verschil tussen versies

[[Monsieur de Sainte-Colombe]] is musicus en zijn viola da gambaspel is vermaard tot in [[Londen]] en [[Parijs]]. Wanneer zijn vrouw plotseling overlijdt, trekt hij zich terug en wijdt hij zijn leven verder aan de muziek. Zijn twee dochters ontzegt hij alles, hij brengt ze met strenge hand het gambaspel bij. De jaren gaan voorbij en zo nu en dan treedt het trio op voor wat vrienden. Op enig moment hoort ook het [[Franse hof|hof in Versailles]] van zijn kunsten, al snel volgt dan de invitatie om zich op het hof bij het orkest te vervoegen. Dit weigert Sainte-Colombe echter omdat hij geen muziek wil maken om de rijken te vermaken en om veel geld en aanzien te verwerven. Kort daarna komt een jonge [[Marin Marais]] op het kasteeltje op het platteland aan. Hij is gestuurd door zijn muziekleraar en wil graag leerling van Sainte-Colombe worden. Hij speelt wat stukken voor, maar Sainte-Colombe vindt hem niet goed genoeg: hij maakt wel muziek maar is geen musicus, is zijn verwijt. Na wat aarzelingen accepteert hij hem uiteindelijk wel, maar de samenwerking is geen lang leven beschoren. “De tranen van mijn dochters klinken meer als muziek dan uw spel.” Marais verdwijnt dan, maar Madeleine, een van de dochters, is verliefd op hem en leert hem heimelijk alles wat ze van haar vader geleerd heeft. Uiteindelijk krijgt Marais de door hem begeerde aanstelling aan het hof. Vanaf dat moment volgt de film de door liefdesverdriet gekwelde Madeleine en haar vader, die door zijn muziek zijn vrouw weer voor zich ziet, haar als het ware met zijn vioolviola de gamba oproept. De film eindigt met een scène van een kwartier waarin een oudere Marin Marais zijn oude meester nogmaals opzoekt om diens werken niet verloren te doen gaan. De twee komen dan toch nog tot elkaar in een ultieme poging te doorzien wat muziek is en dan spelen ze samen ''Le tombeau des regrets'', het door Sainte-Colombe geschreven stuk voor zijn overleden vrouw.