Petrus-en-Pauluskathedraal (Sint-Petersburg): verschil tussen versies

Toen Tsaar [[Peter de Grote]] de Nederlanden bezocht hoorde hij op meerdere plaatsen met name in Amsterdam de perfect gestemde [[Pieter en François Hemony|Hemony]] klokkenspelen en was daarvan zodanig onder de indruk dat hij voor de kathedraal van Sint-Petersburg ook een dergelijk [[beiaard|klokkenspel]] wenste. Het instrument werd vermoedelijk besteld bij één van de leerlingen van de Hemony's in Amsterdam namelijk: Jan Albert de Grave. Zijn compagnon Claes Noorden was een jaar eerder overleden. Dit volgens overlevering fraaie klokkenspel was echter geen lang leven beschoren. De bliksem sloeg in 1756 in de spits, waarna de toren geheel uitbrandde, waarbij ook dit prachtige de Grave klokkenspel verloren ging. Men had heimwee daar de klokkenklank en bestelde opnieuw een [[carillon]] in Holland. Ditmaal was het Johan Nicolaas Derc in Hoorn die klokken voor deze toren goot en deze via een Haagse uurwerkmaker: Barend Oortkras leverde. Deze Oortkras stierf in Sint-Petersburg nog voordat de toren herbouwd was en aldus werd de nieuwe beiaard geïnstalleerd door een Duitse uurwerkmaker. Klokkengieter Derc bleek echter niet in staat te zijn geweest de klokken juist te stemmen en daardoor werden in later jaren diverse klokken vervangen door die van RussicheRussische makelij. Maar zoals nog te horen viel was ook dat geen succes. In onze tijd werd daarom dit spel met hulp van de [[Beiaardschool Mechelen|beiaardschool]] in [[Mechelen (stad)|Mechelen]] vervangen door een nieuw instrument van 51 klokken gegoten door de Brabantse [[klokkengieterij Petit & Fritsen]]. Dit nieuwe klokkenspel kwam tot stand met geld uit de hele wereld, geschonken door 351 begunstigers. Titularis beiaardier is [[Jo Haazen]].