Bryan Clauson: verschil tussen versies

 

== Carrière ==

In [[2008]] reed Clauson part time in de [[NASCAR Nationwide Series]] voor [[Chip Ganassi Racing|Ganassi Racing]], maar werd na verloop van tijd vervangen door [[Kyle Krisiloff]]. Later zou hij opnieuw een aantal races rijden voor [[Chip Ganassi Racing|Ganassi Racing]] als vervanger van de toen geblesseerde [[Dario Franchitti]], hij pakte zijn eerste pole position op [[Daytona International Speedway]] maar werd een week later alweer vervangen door de geherstelde [[Dario Franchitti|Franchitti]]. Hij zou in datzelfde seizoen, ook nog zijn debuut gaan maken in de [[NASCAR Sprint Cup|Sprint Cup Series]] op [[Charlotte Motor Speedway|Lowe's Motor Speedway]] voor [[Chip Ganassi Racing|Ganassi]] maar doordat de kwalificatie verregende, werd de startopstelling bepaald door het aantal gescoorde punten per team en omdat het team te weinig punten had, mocht Clauson niet deelnemen aan de race. Later in het seizoen, zou hij het opnieuw proberen in [[Atlanta Motor Speedway|Atlanta]], helaas kende dit ook weinig succes omdat ook tijdens dat race weekend de kwalificatie was verregend, en Clauson opnieuw niet mee mocht doen aan de race.

 

Clauson zou in 2009 zijn full time debuut gaan maken in de [[NASCAR Nationwide Series]] voor [[Chip Ganassi Racing|Ganassi Racing]], maar doordat sponsor Fastenal het team verliet, kwam er ook meteen een einde aan Clauson's carriere in [[NASCAR]].

 

Clauson ging voor Tony Stewart Racing Silver Crown rijden in [[2010]]. Hij was in dat seizoen zeer succesvol, en won het USAC National Midget Championship, rijdend voor zijn eigen team. Hij won in dat seizoen ook de USAC National Drivers Championship. Clauson won daarmee een bedrag van $300,000, waardoor hij in [[2011]] zijn debuut kon gaan maken in de Firestone Indy Lights, de opstapklasse voor de [[IndyCar Series]].

 

Clauson zou in [[2011]] uitkomen voor het team van [[Sam Schmidt Motorsports]] om deel te gaan nemen aan alle oval races die in dat seizoen op het programma stonden. Er stonden dat jaar zes oval races op de kalender, en van de zes races die hij reed, finishte hij er vijf in de top 10. Hij stond op pole position voor de Freedom 100 op [[Indianapolis Motor Speedway]], en zijn beste resultaat behaalde hij op [[Iowa Speedway]], waar hij als derde over de eindstreep heen kwam.