Hanyu pinyin: verschil tussen versies

Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
Thijs!bot (overleg | bijdragen)
k r2.7.2) (Robot: toegevoegd: nds-nl:Pinyin
k Minus verouderde code
Regel 1:
{{Infobox Chinese namen
| afbeelding=
| onderschrift=
| TChinees=漢語拼音
| VChinees=汉语拼音
| Pinyin=Hànyǔ pīnyīn
| WGiles=
| GR=Hannyeu pinin
| Eng=
| Kantonees=Hôn Yuu P'ing Yam
| Yale=hon3 yu5 ping1 yam1
| Jyut=hon3 jyu5 ping1 jam1
| Dapeng=Hôn Yie P'ang Yam
| Waitau=fung1 yü1 päng1 yäm1
| Hkhakka=hon5 gni1 pin6 jim1 / hon4 ngi1 pin4 yim1
| Twhakka=
| Meixian=hon5 ngi1 bin5 jim1
| Chaozhou=
| Peng’im=? gheu2 peng1 im1
| Minnan=Hàn-gú pheng-im
| Mindong=
| Sjang=[hø ny pʰiŋ iŋ]
| Anders=
}}
'''Hanyu pinyin''', ook wel eenvoudig '''pinyin''' ([[Vereenvoudigd Chinees]]: 拼音; ''pinyin'': pīnyīn; [[Standaardkantonees]]: P'ing Yam) genoemd, is een systeem van [[transliteratie]] om de officiële taal van China, het [[Standaardmandarijn]], in [[Latijns alfabet|Latijnse letters]] weer te geven.
Regel 29:
''Hanyu pinyin'' betekent in het Chinees letterlijk "''Chinese taal transcriptie''".
 
Pinyin werd in [[1958]] goedgekeurd als transcriptie-systeem door de [[regering]] van de Volksrepubliek China en in [[1979]] officieel in gebruik genomen. Het verving het Wade-Giles systeem.
 
Sindsdien is het pinyin erkend door de regering van [[Singapore]], de American Library Association en veel internationale instituten als ''het'' transcriptiesysteem voor het Mandarijn. In 1979 aanvaardde de International Organization for Standardization ([[International Organization for Standardization|ISO]]) pinyin als de standaard om het moderne Chinees in Latijnse letters weer te geven.
 
== Pinyinalfabet ==
{| class="wikitable" style="text-align:center"
! [[Internationaal Fonetisch Alfabet|IPA]]
! [[EFEO]]
Regel 229:
 
 
{| class="wikitable" style="text-align:center"
! [[Internationaal Fonetisch Alfabet|IPA]]
! [[EFEO]]
Regel 350:
|ءٌ
|-
|
|
|
| ang
|ang/ang
Regel 375:
* á, é, í, ó, ú het [[accent aigu]] geeft de 2e toon aan.
* ǎ, ě, ǐ, ǒ, ǔ de [[háček]] of [[caron]] geeft de 3e toon aan.
* à, è, ì, ò, ù het [[accent grave]] geeft de 4e toon aan.
 
De tonen worden ook vaak aangegeven met cijfers, daar het typen van een diakritisch teken soms nogal tijdrovend is. Het cijfer komt dan overeen met de toon. Nog vaker worden de toontekens gewoon weggelaten, wat ambiguïteit in de hand werkt.
Regel 392:
 
== Voorbeeld ==
 
De toontekens worden normaliter enkel gebruikt in lesboeken voor het Mandarijn en in buitenlandse teksten om de uitspraak van een karakter aan te geven. Maar deze tekens zijn essentieel voor een correcte uitspraak van de lettergrepen in het Mandarijn, zoals men goed kan zien in het volgende klassieke voorbeeld waarin de uitspraak van vijf verschillende karakters enkel verschilt in toon.
 
{| class="prettytablewikitable"
||
Traditionele Karakters:<br />
Regel 420 ⟶ 419:
Een aantal eenvoudige zinnetjes om het gebruik van pinyin met de twee verschillende toonnotaties te demonstreren.
 
{| class="prettytablewikitable"
||
<P ALIGNalign="RIGHT">
Traditionele karakters: <font size="5" COLOR="#1E90FF" face="SimSun;NSimSun;PMinglu;Gulim;MingLiu;serif">我愛你</font>
<br />
Regel 434 ⟶ 433:
|}
 
{| class="prettytablewikitable"
||
<P ALIGNalign="RIGHT">
Traditionele karakters: <font size="5" COLOR="#1E90FF" face="SimSun;NSimSun;PMinglu;Gulim;MingLiu;serif">我喜歡你</font>
<br />