De oudste versie van het verhaal is de [[Babylonische Talmoed]],<ref>Babylonische Talmoed, Sukka 53a.</ref> waarin [[koning Salomo]] een gesprek heeft met de [[Engel des Doods]], die twee van Salomo's klerken zegt te komen halen. Salomo, die in de [[Jodendom|Joodse]] traditie al eerder een reputatie had verworven als [[magiër]] had, beval daarop enkele geesten om het tweetal in veiligheid te brengen in het land Luz. De volgende dag komt de Dood Salomo lachend tegemoet, omdat de koning zijn dienaren heeft gezonden naar de plaats waar de Engel des Doods ze moest afhalen.
DitVarianten op dit verhaal duiktduiken in de [[Middeleeuwen]] op in allerlei bronnenteksten, uitgeschreven de traditie van dedoor [[Islam|islamitische]] [[Soefisme|soefi's]], zoals bij de negende-eeuwse schrijver Fudail ibn Ayad en - vooral - bij de grote schrijver [[Roemi]] (1207-1273). Deze versie, diete vinden in zijnhet [[Koran]]commentaar ''Masnavi-i Ma'navi'', kan worden beschouwd als de standaardversie: Roemi vertelt hoe Sulayman (koning Salomo) in zijn paleis (in [[Jeruzalem]]) een dienaar ontvangt die zegt de doodsdemon [[Azraël]] te hebben ontmoet, vraagt te mogen vluchten en op weg gaat naar [[India]], waarna Sulayman van Azraël verneemt dat hij diens dienaar in India moest halen.
In dezeDeze versie isvan het verhaal is opgenomen in ''[[Duizend-en-een-nacht]]''<ref>''Duizend-en-een-nacht'', nacht 483.</ref> en behoort tot de bekendste oosterse vertellingen in het [[Midden-Oosten]]. Een moderne versie is bijvoorbeeld te vinden in het stripverhaal ''[[Persepolis (strip)|Persepolis]]'' van [[Marjane Satrapi]].
Roemi's verhaal is in [[Europa]] geïntroduceerd door de [[Frankrijk|Franse]] schrijver/filmmaker [[Jean Cocteau]], in diens roman ''Le grand écart'', die drie jaar vóór Van Eycks gedicht werd gepubliceerd. Net als in Van Eycks versie speelt Cocteaus verhaal zich af in Perzië en is de hoofdpersoon een Perzische aristocraat. Omdat deze deze aanpassingen vrij specifiek zijn, is het niet aannemelijk dat Van Eyck onafhankelijk van Cocteau het verhaal van Roemi heeft bewerkt. Daarom wordt ervan uitgegaan dat Van Eyck - afhankelijk van het gekozen perspectief - óf Cocteau heeft [[plagiaat|geplagieerd]] óf zich zonder bronvermelding door de Fransman heeft laten inspireren.
