Adriaan Ditvoorst: verschil tussen versies
Verwijderde inhoud Toegevoegde inhoud
k r2.7.1) (Robot: toegevoegd: ru:Дитворст, Адриан |
kopjes |
||
Regel 1:
'''Adriaan Ditvoorst''' ([[Bergen op Zoom]], [[23 januari]] [[1940]] – aldaar, [[18 oktober]] [[1987]]) was een [[Nederland]]se [[filmregisseur]].
Met zijn sombere, bizarre en
==Het leven van Ditvoorst==
Regel 12:
Ditvoorsts ambities waren oneindig, de regisseur zei hierover: ''"Voor mij is film een kwestie van afrekenen. Mijn opgekropte gevoelens, emoties en belevenissen moet ik kunnen uiten in mijn films, over ieder probleem of ieder vraagstuk zou ik een film willen maken. Ik wil zoveel, ik zou drieduizend films willen maken.".'' Ditvoorst was een groot bewonderaar van de [[Nouvelle Vague (film)|Nouvelle Vague]], een Franse filmstroming die in de jaren 60 populair was. Net als de aanhangers van deze filmstroming geloofde Ditvoorst dat een regisseur de auteur van een film is. Dit was dan ook de reden dat hij al zijn films zelf schreef en regisseerde, en altijd 100% [[artistieke vrijheid]] van de producent eiste.
=== Films ===
Na de filmacademie debuteerde Ditvoorst in 1965 met ''[[Ik kom wat later naar Madra]]'', een 22 minuten durende [[surrealisme|surrealistische]] film. ''Madra'' liet meteen de eigenzinnige regiestijl van Ditvoorst zien, en de film trok internationale aandacht. De film won prijzen op filmfestivals en internationale regisseurs als [[Jean-Luc Godard]], [[Bernardo Bertolucci]] en [[Pier Paolo Pasolini]] omschreven Ditvoorst als het grootste talent wat Nederland te bieden had.
Meteen hierna begon Ditvoorst te werken aan zijn eerste lange speelfilm, ''[[Paranoia (film)]]'' gebaseerd op de roman van [[W.F. Hermans]]. Deze psychologische thriller uit 1968 werd geprezen door critici, maar was een commerciële flop.
Het gevolg was dat zijn carrière meteen alweer spaak liep. De regisseur zag zich gedwongen tot het maken van opdrachtfilms, en in 1969 begon hij te werken aan een documentaire over het carnaval in Bergen op Zoom. Ditvoorst wist stiekem wat van het budget achterover te drukken, en van dat geld maakte hij de korte film ''[[Antenna (film)|Antenna]]'', die hij gelijktijdig opnam. Deze beide films konden het publiek ook niet bekoren.
In 1970 maakte hij de korte film ''[[De Val]]'', en in 1973 verscheen ''[[De Blinde Fotograaf]]'', een verfilming van een kort verhaal van W.F Hermans. In 1975 kwam weer een lange speelfilm van hem uit: ''[[Flanagan (film)|Flanagan]]''. Deze film was overigens het enige teken van aanpassing in Ditvoorst carrière. Met deze conventionele misdaadthriller had Ditvoorst eieren voor zijn geld gekozen, de film was duidelijk gericht op een breed publiek en aanzienlijk
=== Neergang ===
In het Amsterdamse uitgaansleven kwam Ditvoorst een drugsdealer en pornoproducent tegen, die zijn fascinatie voor de surrealistische komedies deelde. Samen besloten ze een maatschappijkritische [[satire]] te maken. Deze film ''[[De Mantel der Liefde]]'' geheten, was Ditvoorsts uiting van woede en wanhoop. Op agressieve wijze, met veel absurditeit en zwarte humor wordt de Nederlandse samenleving totaal de grond in geboord. Vooral de filmindustrie moest het ontgelden. Ook deze film
Ditvoorsts leven werd alsmaar pessimistischer en eenzamer. De regisseur maakte nog snel even in 1981 een registratie van het toneelstuk ''[[Lucifer (film)|Lucifer]]'', van [[Joost van den Vondel]], maar verder was hij al die tijd werkloos. De regisseur deed zich tegoed aan drugs en ging veel met radicale jongeren om. Hij kwam in het milieu van krakers, skinheads en punkers in de hoop dat zij, als jongeren, hoop voor de toekomst hadden. De leefomgeving inspireerde Ditvoorst tot het maken van zijn laatste film. ''[[De Witte Waan]]'' (1984) een film die gezien kan worden als zijn filmisch testament.<br />
Regel 28 ⟶ 30:
Drie jaar later maakte Ditvoorst een einde aan zijn leven. Hij keerde terug naar zijn geboorteplaats Bergen op Zoom, en verdronk zich daar in de Schelde.
In 1992 maakte [[Thom Hoffman]], hoofdrolspeler uit
==De filmstijl==
| |||